Είναι βέβαιο ότι τα σύνορα μεταξύ των κρατών δεν σταματούν τα μεταναστευτικά πουλιά. Τα διασχίζουν χωρίς δυσκολία όταν αναζητούν τις ιδανικές συνθήκες διαβίωσης για αυτά και τα μικρά τους. Μερικά από αυτά κάνουν στάση στην Αντίπαρο για να τραφούν και να ανακτήσουν δυνάμεις ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους είτε προς νότο είτε προς βορρά.
Αυθεντικές εμπειρίες, κυκλαδίτικη ομορφιά, δαιδαλώδη σοκάκια, μικρά ξέφωτα, μοντέρνο lifestyle και παραδοσιακά στοιχεία συνυπάρχουν στον πιο όμορφο οικισμό της Πάρου με φόντο το γαλάζιο και το λευκό.
Η Παροικιά μπορεί εύκολα να σε ξεγελάσει. Η πολύβουη ζώνη του λιμανιού, η κίνηση και συχνά το μποτιλιάρισμα ειδικά το καλοκαίρι, η εκτυφλωτική μαρμαρόστρωτη πλατεία της Μαντώς δεν σε προϊδεάζουν για την ατμόσφαιρα και τη γραφικότητα της παλιάς πόλης. Πρέπει να αφήσεις το λιμάνι, να διασχίσεις την πλατεία για να ανακαλύψεις τους κρυμμένους θησαυρούς της Παροικιάς ή Παρκιάς, κατά το παριανό ιδίωμα.
Οδηγός με τα πιο σημαντικά γεγονότα του νησιού: μην τα διαβάσετε απλώς, γευτείτε τα και θα ξαναγεννηθείτε…
Γραφικό αιγαιοπελαγίτικο ψαροχώρι που με την ομορφιά του κερδίζει αμέσως τον επισκέπτη. Μια συστάδα από θαλασσόδενδρα πλαισιώνουν τημικρή αλλά απάνεμη παραλία του οικισμού. Μαγαζιά με τουριστικά είδη, ψαροταβέρνες και μπαράκια βρίσκονται στην διάθεση σας.
Mια υδάτινη αγκαλιά στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού, η Αλυκή, με προφανή την καταγωγή του αλμυρού ονόματός της, περιμένει τον επισκέπτη για να του χαρίσει κυκλαδίτικη φιλοξενία και πραγματικά ήρεμες διακοπές.
Κόσμοι της σιωπής και του σκοταδιού, πάντα μυστηριώδεις και υποβλητικοί, τα σπήλαια ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία και ένα περίεργο μίγμα φόβου, διέγερσης και εξερευνητικής διάθεσης σε συνδυασμό με μία αίσθηση ενός περιβάλλοντος που είναι απόκοσμο και ταυτόχρονα ανεξήγητα οικείο.
Γεννήθηκα το 1941, ανήμερα των Αγίων Αναργύρων στο Καμάρι της Πάρου και με γράψανε στην κοινότητα Λευκών. Η μητέρα μου ήτανε από τις Μάλτες κι ο πατέρας μου Λευκιανός. Είμαι το έβδομο παιδί μιας οικογένειας με εννέα παιδιά. Δύσκολα χρόνια πολύ φτωχά. Ως παιδί πεινούσα συνέχεια. Τα προϊόντα ήταν λίγα. Λίγο γάλα, τυρί, ψωμί, κανένα φρούτο, αυτά όλα κι όλα. Στο σπίτι είχαμε γίδια, άλογα, μουλάρι και κότες. Όταν ήμουν δώδεκα χρονών είχαμε περίπου εκατόν εξήντα γίδια και αγελάδες.
Το πανηγύρι στην Πάρο είναι η πνοή των κατοίκων της, είναι σπουδαίο γεγονός, συνοδεύει κάθε γιορτή θρησκευτική, ιστορικής ενθύμησης ή σχετιζόμενη με τους καρπούς της φύσης το σιτάρι και το σταφύλι, τον άρτο και τον οίνο ή με τη θάλασσα και τους ψαράδες της.
Προς Πάρο: έγραφε η πινακίδα στο σταθμό Ομόνοιας. Κούνησα το κεφάλι μου δεξιά - αριστερά, σαν καρτούν. Διάβασα καλύτερα. “Προς Πειραιά”. Είπα και εγώ! Με τρένο στην Πάρο!!! Με τρένο ακόμα ίσως όχι, αλλά το νησί με αεροπλάνα και βαπόρια το φτάνουμε!
