Έξω βούλιμον
έσω δε πλούτον και υγείαν*

* Έξω η πείνα, ας έρθει ο πλούτος και η υγεία

Κείμενο: Δανάη Tal Φωτογραφίες: Δημήτρης Βρανάς

Ιαχή που καταγράφει ο Πλούταρχος από συμπόσιο στη Χαιρώνεια στα Συμποσιακά Βιβλία.

Με την ιαχή αυτή πήραμε το καράβι, εγώ και ο Μίστερ Κνίστερ, βεβαίως βεβαίως, ο τετράποδος σύντροφός μου για όσους μας διαβάζουν για πρώτη φορά! Βαριά σύννεφα μας ακολουθούσαν, φαντάσματα του χειμώνα, που «άμα τον πηδήξαμε» κάπως καθαρίσαμε αλλά αυτά δεν είναι του παρόντος. Γιατί τώρα το παρόν είναι η Πάρος και αυτή τη χρονιά δεν κρατιέμαι να βρεθώ στην Πάρο και στο παρόν της. Αυτό είναι το καλό με το νησί. Ορίζει τον χώρο και το χρόνο με ακρίβεια. Εδώ και τώρα. Απλά πράγματα.

Είμαστε απολύτως έτοιμοι για βουτιές, στη θάλασσα, στη σούμα, στο ντόπιο κρασί και κυρίως στην αγκαλιά των ανθρώπων του νησιού. Χρόνο το χρόνο μέχρι και ο Μίστερ Κνίστερ έχει την Κανέλα, το θρυλικό σκυλί στις Λεύκες, να τον περιμένει στο κεραμείο του Κώστα Φοίφα. Εμένα πάλι με περιμένει, η summer συμμορία μου: οι Parian 6. Και κάτι μου λέει ότι φέτος πάμε για 11 και βάλε! Θα σας τους συστήσω άλλη φορά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Parian 6 ξέρουν τα κατατόπια, τι άνεμο φέρνει το φεγγάρι, την παραλία της ημέρας, τις πέτρες του νησιού και τα καλά μαγαζιά. Ξέρουν και το απωθημένο μου, όλα αυτά τα χρόνια με το που έφτανα στην Παροικιά βουρ κάπου τρέχαμε. Αυτή τη φορά αφήνουμε το αυτοκίνητο και παίρνουμε τα σοκάκια της για να βρεθούμε στο καφέ μπαρ Δίστρατο. Καθόμαστε στους πράσινους καναπέδες και απολαμβάνουμε την γενναιοδωρία του τεράστιου φίκου: σκιά, δροσιά, ανάσα και στο τραπέζι μας ένα τεράστιο σάντουιτς με τoνοσαλάτα, δροσιστικό τζιν τόνικ, παγωτό καϊμάκι. Αυτό μάλιστα, είναι μια καλή αρχή για τις διακοπές μας. Απλώνομαι άνετα στον πράσινο καναπέ και τρώω το υπόλοιπο παγωτό καϊμάκι του Αλέξη. Ωραίο σιρόπι βύσινου και η παρέα με καλωσορίζει. «Τί θα ήθελες να κάνεις φέτος;», με ρωτάνε έτοιμοι για προτάσεις. Έλα μου ντε; Τι θα ήθελα να κάνω φέτος; Πέρυσι είχα βουτήξει στο βυθό στη Χρυσή Ακτή. Φέτος καλπάζω σε ένα ρυθμό με πολλές αλλαγές σε βασικές προτεραιότητες, και δεν ξέρω τι θέλω για τις διακοπές μου τους εξηγώ ολίγον τι ξέπνοα. «Δεν καλπάζεις με κάνα άλογο να βρείς την υγειά σου;», με ρωτάει ο Βανέλε. «Μαθήματα ιππασίας, θα σε κάνουν περδίκι», συνηγορεί ο Ασσοςσκέτο. «Ψήνομαι, αλλά με ποιόν;» «Μην κοιτάς εμένα δεν ειναι το σπορ μου», μου λέει κατηγορηματικά η Γκάμπι που έχει κόψει το κάπνισμα. Μόνη μου για ιππασία δεν πάω. Το αφήνουμε για του χρόνου αυτό το σχέδιο. Χωρίς σχέδιο λοιπόν. Εδώ και τώρα.

Η «παραλία της ημέρας» δεν είναι τίποτα άλλο από το παιχνίδι των διακοπών. Χρειάζεστε μίνιμουμ 2 παίκτες, κερδίζει αυτός που διαλέγει την κατάλληλη παραλία ανάλογα με τον αέρα. Το παιχνίδι δεν είναι κατανάγκη επιτραπέζιο, παίζεται και στα όρθια. Με τα μποφόρια γίνεται παιχνίδι η παραλία. Με τη μπονάτσα όμως; Τότε τα πράγματα σκουραίνουν. Ποιά να πρωτοδιαλέξεις; Κολυμπήθρες, Χρυσή Ακτή, Παρασπόρος και φυσικά Λάγγερη από τις πιο γνωστές και δημοφιλείς και μετά κάποιες άλλες πιο ήσυχες Μπουτάρι και Καλόγερος (με άργιλο για αυτοσχέδιο spa) και φυσικά ο Φάραγγας. Κι επειδή η βενζίνη στο νησί είναι μόνο για σφηνάκια, το ποδήλατο είναι ένας άλλος τρόπος να κολυμπήσετε παντού.

Αν θέλετε να περπατήσετε -το περπάτημα είναι το καλύτερο φάρμακο όπως λέει και ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ, όχι αυτός δεν είναι στους Parian 6, ένας Δανός ήταν που δεν πρόλαβε να έρθει στην Πάρο- τα μονοπάτια του νησιού σας περιμένουν. Με αυτά ασχολείται ο Αλέξης, διαβάστε το άρθρο του και αν χρειάζεστε περισσότερες πληροφορίες και για άλλα μονοπάτια, εδώ είμαστε μας ρωτάτε στο Facebook στο www.facebook.com/ParolaFreePress.

Εγώ πάλι θα σας μιλήσω για μια αυτοκινητάδα, σε μια φιδίσια διαδρομή που ανεβοκατεβαίνει και ξεκινάει πίσω από τις Λεύκες. Χωματόδρομος σε όλο του το μεγαλείο.

Παίρνετε τον περιφερειακό δρόμο του χωριού με κατεύθυνση προς το βουνό. Μετά από λίγο στα αριστερά σας βλέπετε τη μοναδική πινακίδα που λέει προς Λαγκάδα, εκεί στρίβετε. Μια γενναία κατηφόρα, σας τραβάει σε μια χωμάτινη τσουλήθρα σε ένα από τα ωραιότερα τοπία των Κυκλάδων. Λοφοσειρές ανάγλυφες από τις ξερολιθιές που βοηθάνε τη γη να στηριχθεί και να καρπίσει και στο βάθος το πέλαγος, η Νάξος, η Ίος, η Αμοργός. Διαλέξτε την ώρα που η μέρα παραδίνεται στη νύχτα και βγαίνει στη φόρα αυτό το σκοτεινό φως, που ούτε φως έχει, ούτε σκοτάδι είναι, και από αυτό το ανάμεσο γεννιέται η νύχτα. Στο τέλος της κατηφόρας θα δείτε μια νέα πινακίδα που σας δείχνει την κατεύθυνση για το Αυκουλάκι ένα μαγικό μέρος για νησιώτικα ξωτικά και ανάλογες καταστάσεις. Το καμουφλαρισμένο από τη βλάστηση εκκλησάκι χτισμένο με την απλότητα της ευφυίας, το μονοπάτι προς τη πηγή, το νερό που κυλάει σε όλη τη διαδρομή, οι σχηματισμοί του βράχου θα σας βάλουν σε μια μικρογραφία ρεματιάς.

Κι όταν τελικά η νύχτα φτάσει τη μύτη σας τότε ο Δρυός, το Πίσω Λιβάδι, ο Λογαράς είναι κοντινοί προορισμοί με καλές επιλογές για φαγητό, διασκέδαση ή και άραγμα χωρίς πολλά πολλά. Ο Δρυός είναι ο απόλυτος προορισμός τις νύχτες με πανσέληνο. Εξερευνήστε το μέρος προσεκτικά έχει κρυφές γωνιές που ανταμείβουν τους γενναίους εξερευνητές. Ξεκινήστε από την δεξιά πλευρά της παραλίας και βρείτε το μικρό δρομάκι, περάστε τη κρυμμένη δεξαμενή και ακολουθείστε το μέχρι το τέλος του. Το νησί απέναντί σας είναι το Δρυονήσι με παραλίες από την πίσω μεριά του. Εμείς το φτάσαμε με κανώ από τη Χρυσή Ακτή, την προηγούμενη είχαμε φάει καλά και ξυπνήσαμε καρδαμωμένοι!

Εδώ και τώρα στο νησί. Δυστυχώς ακόμα κι έτσι ο χρόνος περνά και μάλιστα γρήγορα. Στους Parian 6 δεν αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Από την Πάρο φεύγω μόνη μου, μια μικρή ιεροτελεστία σε ένα άλλο αγαπημένο μου μέρος, το καφέ «Ιδέα» απέναντι από την Εκατονταπυλιανή, κάτω από το Ειρηνοδικείο. Εκεί είναι η αντίστροφη μέτρηση των διακοπών. Μίνι απολογισμός όσο κρατάει ένας freddo και ένα λαχταριστό τοστ. Φέτος η Πάρος εκτός από τη φυσική ομορφιά μου έδειξε και την κρυφή. δύναμή της. Οι άνθρωποί που ξέρω και που γνώρισα στο νησί με εμψύχωσαν για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Ορισμένους τους ξεχώρισα για την έμφυτη δημιουργικότητα τους και για το ταλέντο τους να βλέπουν παντού δυνατότητες. Το καλαμάκι του freddo κάνει το γνωστό θόρυβο, ο χρόνος μου στο νησί τελειώνει, βρίσκομαι πάλι στο ίδιο σημείο αλλά το μυαλό μου φωτίζεται αλλιώς:

«Πολλές ζωές χρειάζονται να γνωρίσουμε
τη μαγική χώρα των νησιών του Αιγαίου
Κάθε σπιθαμή και μύθος
Κάθε στροφή και συγκίνηση
Θέλει εξάσκηση η ομορφιά
Αλλιώς την ξεπλένει συνέχεια το νερό
Σαν νερομπογιά στον τοίχο
Και σβήνει και μπερδεύεσαι και σιχτιρίζεις γιατί θυμάσαι λίγα
Θέλει εξάσκηση η ομορφιά»