Νικόλας Π. Βεντουρής, Ψαροκόκκαλο
Εκδόσεις Υδροπλάνο, σελ. 504
ΝΙΚΟΛΑΣ ΒΕΝΤΟΥΡΗΣ
Κείμενο: Μάρω Βούλγαρη
«Χρησιμοποιώ τον φόνο για να μιλήσω για το μεγάλο Έγκλημα»
Ο Νικόλας Βεντουρής είναι …κατά συρροήν συγγραφέας μιας και έχει γράψει ήδη τέσσερα αστυνομικά μυθιστορήματα. Φαίνεται πως το άπλετο φως των Κυκλάδων δεν καταφέρνει να λύσει τους γρίφους της πλοκής του, αφού το κακό μπορεί να καραδοκεί στη νύχτα, στα στενά και στα υπόγεια…
«Τα μυστήρια κρύβονται μέσα στα σπίτια των απλών ανθρώπων», μας λέει ο συγγραφέας. «Εκεί φωλιάζουν τα μυστικά. Η παρανομία, η διαφθορά, το μαύρο χρήμα εμφιλοχωρούν έτσι κι αλλιώς σε τόπους τουριστικούς και περιζήτητους. Πρέπει να είσαι παρατηρητικός, εξοικειωμένος με το κακό, με τις δεύτερες σκέψεις… Όταν λοιπόν σε κυκλώνει το έγκλημα, δεν μπορείς παρά να το εκφράσεις κι εσύ με έναν φόνο. Σκοτώνεις έναν άνθρωπο στο χαρτί για να δείξεις πώς σκοτώνουν ένα νησί.
Η παράνομη αλιεία, τα ναρκωτικά, η καταπάτηση του δημόσιου χώρου, το μαύρο χρήμα, οι ανεμογεννήτριες, τα λατομεία είναι καθημερινές πληγές που ωθούν έναν συγγραφέα να μιλήσει για αυτά. Εξάλλου, τα τελευταία 100 χρόνια σύμφωνα με τον Τσάντλερ “το έγκλημα φεύγει από την έπαυλη με τα βενετσιάνικα βάζα και κατεβαίνει στα στενοσόκακα”.
Η διαφθορά σε μένα που είμαι ντόπιος φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού.
Οι μικροί τόποι όμως έχουν ειδικές δυσκολίες για να την αποκαλύψεις. Εμπλέκονται οι συγγένειες, τα μικροσυμφέροντα, το δηλητήριο της μικροεξουσίας. Δεκάδες τα καθημερινά εγκλήματα που βλέπει μπροστά του ο συγγραφέας. Και πώς θα τα εκφράσει;
Πάλι με έγκλημα.
Μόνο που το έγκλημα εδώ έχει κοντά πόδια.
Ο τόπος είναι πολύ μικρός. Θα κάνει κύκλους το μυστικό και κάποια στιγμή θα βρει το φως. Ε, αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση.»
Στο «Ψαροκόκκαλο» το έγκλημα γίνεται σε ένα σημείο πολύ γνωστό σε όλους μας. Στο λιμανάκι της Νάουσας ένα κρύο βράδυ με χιονόνερο. Οι άνθρωποι του λιμανιού έχουν να διαχειριστούν ένα πτώμα και ο Ορέστης Φωκάς ο συνταξιούχος αστυνομικός, τρία παράξενα φονικά. Η Πάρος δεν έχει ασανσέρ και φωταγωγούς, έχει όμως σκοτεινά σοκάκια κι ένα ανεμοδαρμένο αφώτιστο λιμάνι.
«Τα λατομεία είναι επίσης ένας σκοτεινός ματωμένος χώρος. Ίσως να τοποθετήσω εκεί το επόμενό μου μυθιστόρημα. Δυστυχώς το νησί γίνεται όλο και περισσότερο πεδίο σκοτεινών πράξεων, ό,τι πρέπει για έναν συγγραφέα αστυνομικού μυθιστορήματος. Θα ήθελα όμως να γράψω κι ένα θεατρικό. Μακάρι να το παίξουμε εδώ στο νησί. Η συγγραφή είναι μοναχική δουλειά αλλά το θέατρο είναι η απόλυτα διαδραστική γιορτή!»
