Ένα δοκίμιο για τον έρωτα κρυμμένο σ’ ένα μυθιστόρημα. Η Μοσχούλα Κοντόσταυλου αφήνει τους ήρωές της ελεύθερους να πλοηγηθούν σε μια δύσκολη εποχή και να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν, κάτω όμως από μια αταλάντευτη βεβαιότητα: Ότι ο έρωτας είναι εκεί απρόβλεπτος, πολυμορφικός, μέσα σε χίλιους ρόλους, περιμένοντας σαν υπερήρωας να νοηματοδοτήσει ξανά τη ζωή μας, και πως τις πιο πολλές φορές ευτυχώς τα καταφέρνει.
Σε μια εποχή πλήρους εμπορευματοποίησης ο μικρός αυτός Φάρος, φωτίζει μια άλλη Πάρο που ζει και αναπνέει πίσω από τις κραυγαλέες ταμπέλες, τα φώτα, τις εκκωφαντικές μουσικές και τις τερατώδεις κατασκευές.
Οι πρωταγωνιστές των ανασκαφών και της αποκατάστασης των αρχαιοτήτων στο Δεσποτικό της Αντιπάρου απαθανατίσθηκαν από τη Μαίρη Χατζάκη εν ώρα εργασίας, κατά τη μακρά διάρκεια των εργασιών.
Ο Χρίστος Γεωργούσης δεν έχει μόνο μια ιδιότητα. Δεν είναι μόνο καθηγητής, φιλόσοφος, ποιητής, χρονικογράφος, παρατηρητής της ζωής, “ιστορικός” της μικρής παριανής κοινότητας, εμπειρικός λαογράφος...Είναι η ζωντανή ηχηρή πένα του νησιού που σκαλίζει εικόνες, μυρωδιές, ιστορίες από τον πόλεμο και μετά, από την Πάρο και από τους άλλους σταθμούς της ζωής του.
Παριανός από επιλογή και μια ζωή δεμένος με τη θάλασσα, ο αρχιτέκτονας Κώστας Γουζέλης έχει να το λέει: το όνειρο, η ελευθερία, η αγάπη, η αίσθηση της ύπαρξης του μέσα στο σύμπαν, “καθαρά, σαν γάργαρο πηγής νεράκι”, ήρθαν στην εφηβεία του κι ακούμπησαν πάνω σ’ ένα ξύλινο, ιστιοπλοϊκό σκάφος, σφραγίζοντας έκτοτε τη διαδρομή του ανεξίτηλα.
Ο νέος αυτός οδηγός, έκδοση του Δήμου Πάρου, που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2015, αποτελεί ένα πολύτιμο εγχειρίδιο για τους επισκέπτες αλλά και τους κατοίκους του νησιού, που θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα τη σπουδαία ιστορία της Μεγάλης Πάρου.
Ένας άντρας και μια γυναίκα στήνουν ένα ερωτικό συμπόσιο έξω από το πλαίσιο κάθε συμβατικής λογικής, μέσα από τις αφορμές της ιστορίας, της ποίησης και της φιλοσοφίας, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα έναν αριθμό ιστοριών, ισάριθμο με τους αστερισμούς.
“Αν η τύχη, όπως λένε, δεν αγαπάει όσους έχουν γεράσει, ο λόγος είναι πως είναι ανίκανοι πλέον να πιστεύουν σε χίμαιρες, σ' αυτές τις πλάνες του μυαλού...”
“Όλα τα μανιτάρια τρώγονται, μερικά όμως μόνο μία φορά”, διαβάζουμε στο βιβλίο του Γιώργου Πίττα “Οι θησαυροί της ελληνικής γαστρονομίας”, εκδόσεις Κοιλάδας Λευκών Πάρου, 2014.
«Εγώ διά την πατρίδα το παν απώλεσα. Έχασα την κατάστασίν μου, αγωνίσθην υπέρ της δυνάμεώς μου και κατέβαλον και αυτό το τελευταίον δηνάριον της χήρας. Ήδη υστερούμαι, και ταλανίζομαι...»
