Η δίφυλλη πόρτα της εισόδου προσθέτει χρώμα στον τοίχο που χτίστηκε με την πέτρα του παλιού σπιτιού που έστεκε κάποτε εδώ.

Στον κήπο, μια φιλόξενη γωνιά φτιαγμένη από αρωματικό γιασεμί, όμορφες πέτρινες κόγχες και μια μαρμάρινη κρήνη σε γκρι και ροζ αποχρώσεις.

Η Γοργόνα και ο Ναύτης, μαρμάρινη πυξίδα σχεδιασμένη από την ιδιοκτήτρια του σπιτιού για τον ναυτικό σύζυγό της και τοποθετημένη στο πέτρινο δάπεδο της επάνω βεράντας.

Η επάνω βεράντα με την παραδοσιακή πέργκολα από ξύλο και καλάμια. Σε μια κόγχη, ένα περσικό πλακάκι και από κάτω ένα τραπεζάκι με παλιά τούρκικα πλακάκια.

Μια άνετη γωνιά στη βεράντα με θέα στο όμορφο χωριό της Νάουσας και τη θάλασσα.

Στο πολύχρωμο καθιστικό, μία πανσπερμία αντικειμένων από την παραδοσιακή ζωή του χωριού και πολύ- πολιτισμικά αναμνηστικά αντικείμενα από το πλούσιο και ποικίλο παρελθόν της Ελλάδας. Στον τοίχο, αντίτυπα έργων με μορφές Ελλήνων του 19ου αιώνα.

Μία γωνιά του καθιστικού που οδηγεί στην ηλιόλουστη σε παραδοσιακό στυλ κουζίνα· σήμερα όπως παλιά, η καρδιά του σπιτιού.

Πιατοθήκη αντίκα με κεραμικά διακοσμημένα με φύλλα ελιάς από το Studio Yria κοντά στο χωριό Κώστος.

Συλλογή από παλιούς δίσκους σερβιρίσματος και ξύλινα έπιπλα αντίκες δίνουν στην κουζίνα το παραδοσιακό της ύφος.

Η σκάλα που οδηγεί κάτω, στο γραφείο και τις κρεβατοκάμαρες. Παλιές ξύλινες πόρτες που βρέθηκαν πεταμένες σε ένα χωράφι χρησιμοποιήθηκαν για την εντοιχισμένη ντουλάπα κάτω από τη σκάλα.

Μια μπλε πόρτα, που βρέθηκε κι αυτή πεταμένη, με καινούργιο ξύλινο πλαίσιο οδηγεί στον ξενώνα. Το πορτραίτο του ψαρά ζωγραφισμένο από την ιδιοκτήτρια στη Σάμο το 1970.

Οι πράσινες και ροζ πόρτες της ντουλάπας στον ξενώνα ήταν κάποτε τα παραθυρόφυλλα ενός σπιτιού στον Βόσπορο ενώ τα χειροποίητα συλλεκτικά καλύμματα μαξιλαριών προέρχονται από τον Εθνικό Οργανισμό Προνοίας.

Τα κιτρινοπράσινα πλακάκια του ντους του ξενώνα είναι από την Τυνησία ενώ το λουτρό του πάνω ορόφου είναι διακοσμημένο με μπλε και τυρκουάζ πλακάκια από την Τουρκία σε στυλ Ιζνίκ.

Ένα σπίτι με ψυχή

Κείμενο: Anne Moses Benett || Φωτογραφίες: Βαγγέλης Φραγκάκης

Όχι πολύ μακριά από το εμβληματικό γεφυράκι της Νάουσας βρίσκεται το σπίτι μιας αμερικανίδας ζωγράφου, συγγραφέως και σχεδιάστριας και του θαλασσινού συζύγου της, απόστρατου αξιωματικού του Βρετανικού Ναυτικού.


Αν τα σπίτια είχαν ψυχή
-και αναμφισβήτητα έχουν- αυτό εδώ το σπίτι θα ήταν μια γέρικη ψυχή. Αν και σχετικά νέο σε ηλικία, ριζωμένο πριν μόλις είκοσι τρία χρόνια μέσα σε αρχαίο χώμα, η ψυχή του είναι γέρικη ενώ συνάμα διαθέτει εκείνη την άπιαστη αίσθηση διαχρονικότητας, μια κάποια σοφία καθώς και το ύφος κάποιου που έχει ζήσει για πολύ καιρό, βαθιά στον κόσμο αυτό.

Το μικρό πέτρινο σπίτι που κάποτε στεκόταν στο ίδιο σημείο μπορεί να γκρεμίστηκε αλλά δεν χάθηκε.
Οι πέτρες του βρίσκονται τώρα στον τοίχο που περιτριγυρίζει το σπίτι που πήρε τη θέση του, ποτισμένες με τις ανεξίτηλες ιστορίες των οικογενειών που κάποτε έζησαν μέσα στους τοίχους του.

Έτσι ένα νέο σπίτι παίρνει τη θέση ενός παλιού σπιτιού και νέες ιστορίες προστίθενται στις παλιές. Σκαρφαλωμένο στον λόφο του, αυτό το νεαρό σπίτι με τη γέρικη ψυχή ατενίζει το χωριό που σφύζει από ζωή και την αιώνια θάλασσα, μέρος τώρα της δικής του ιστορίας και ατέρμονης γοητείας του.