Ελένη Φιλιπποπούλου

Συνέντευξη: Μάρω Βούλγαρη | Φωτογραφία: Δημήτρης Βρανάς

Δουλεύω με τη χειρονομία και το λίγο τυχαίο,
το οποίο όμως εν τέλει, το κατευθύνω εγώ

Μια πρόσκληση σε σπίτι φίλων, ένα κτήμα που πουλιόταν δίπλα, η αγάπη για την ιστιοπλοΐα, το δικό της σπίτι στη Santa Maria, η εικοσιπενταετής σχέση με το νησί. Η Ελένη Φιλιπποπούλου ζωγραφίζει ιδιοσυγκρασιακά και ομολογεί ότι η Πάρος “τρυπώνει” πάντα μέσα στην παλέτα της.

Ζωγραφίζετε στο νησί;
Η Πάρος μου δίνει υλικό. Επηρεάζει την παλέτα μου. Μού αρέσουν τα χρώματα, μού αρέσει η αγριάδα της. Κρατάω σημειώσεις και σκιτσάκια τα οποία αργότερα ολοκληρώνονται ως έργα. Δίνει το έναυσμα για να κάνω μετά στο εργαστήριο πράγματα.
Η τελευταία έκθεση που έγινε στη Νάουσα στο Fotis Αrt Cafe πέρσι ήταν όμως φτιαγμένη αποκλειστικά για την Πάρο και είχα πει εδώ “η θάλασσα θα είναι μέσα κι έξω” από το χώρο.

Σάς χαρακτηρίζει πολύ το μπλε. Έχετε ένα δικό σας μπλε.
Στο μπλε έχω τα ανοιχτά μου και τα σκούρα μου. Το κιαροσκούρο ανήκει στα μπλε μου. Δεν δουλεύω τόσο πολύ με μαύρο. Με μπλε σκουραίνω έναν πίνακα αλλά και με μπλε δίνω πάλι την αισιοδοξία. Και στη χειμωνιάτικη έκθεση που την είπα “τοπία του μυαλού και της ψυχής”, πάλι το μπλε έδωσε τον τόνο της μελαγχολίας όσο και τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Είναι ιδιοσυγκρασιακή ή πιο πολύ τεχνική η δουλειά σας;
Είμαι του εξπρεσιονισμού, της έκφρασης. Δουλεύω με τη χειρονομία και το λίγο “τυχαίο”. Πιο πολύ θα έλεγα είναι μια δουλειά εγκεφαλική που εκφράζεται αφού πρώτα έχει ωριμάσει μέσα μου. Δουλεύω χειρονομιακά επάνω στο χαρτί και εκεί κατευθύνω και λίγο το χρώμα. Εκεί βρίσκει χώρο και το τυχαίο, το οποίο όμως εν τέλει το κατευθύνω εγώ.

Σας βρίσκουμε σε μια περίοδο που κάτι αρχίζει; Κάτι έχει τελειώσει;
Ακριβώς. Έχει τελειώσει αυτή η περίοδος με τα τοπία της ψυχής. Αλλά και η σειρά που είχα αποκλειστικά δημιουργήσει για να εκτεθεί στην Πάρο. Τώρα ξεκινάει κάτι καινούριο που ακόμα το δουλεύω σε σκίτσα. Μοιραία θα εμφανιστούν και καινούρια χρώματα πιο φωτεινά. Το σίγουρο είναι ότι θα παίξει πάλι σημαντικό ρόλο η φύση. Κι ότι θα είναι κάτι σαν έξοδος από τη σκοτεινή παλέτα.  After Dark θα το έλεγα…

Πόσο οι Κυκλάδες έχουν επηρεάσει την καλλιτεχνική σας ταυτότητα;
Οι Κυκλάδες είναι πάντα μέσα μου. Κι όχι μόνο η θάλασσα.
Τα βουνά έχουν κι αυτά κάτι το ειδικό. Το σκληρό φτωχικό τοπίο μού είναι ιδιαίτερα γοητευτικό. Αλλά και η θάλασσα εγγράφεται μέσα μου με τον άγριο χειμωνιάτικο τρόπο. Καθόλου με τον γλυκό χαριτωμένο τρόπο που την αντιμετωπίζουμε συνήθως. Μ’ αρέσει αυτή η δωρική εκδοχή του νησιού. Μου ταιριάζει η οικονομία του. Που δεν είναι καθόλου φλύαρο…

Τι θα θέλατε να δείτε στην καλλιτεχνική ζωή του νησιού;
Θα ήταν πολύ ωραίο να γίνουν εδώ μαθήματα τέχνης και σεμινάρια ακόμα και για τα μικρά παιδιά. Θα μου άρεσε επίσης οι κοινόχρηστοι χώροι, τα cafe, τα ρεστοράν, να δανειζόντουσαν κάποια έργα και να λειτουργούσαν σαν ανοιχτές γκαλερί. Κάτι σαν εικαστικός περίπατος…

Καλοκαίρι 2017