Το σπίτι χτίστηκε γύρω στο 2004 και αποτελείται στην ουσία από δύο αυτόνομες κατοικίες. Η μυθική ελιά του κτήματος, εκτός από γλυπτό η ίδια, κρατάει με τον κορμό της το μαρμάρινο παγκάκι. Ακόμα μια φιλόξενη γωνιά με θέα το αρχιπέλαγος.

Η «κοιλιά του αρχιτέκτονα». Άλλοτε άπλετα φωτισμένη, με τη μεγάλη τζαμαρία να φέρνει όλο τον κήπο μέσα της, και άλλοτε -μ ’ένα απλό τράβηγμα της κουρτίνας- πλήρως απομονωμένη από τον έξω κόσμο. Απλά πράγματα.

Στο πάνω ράφι, το παλιό βυθόμετρο. Ράφια στον τοίχο με λογής-λογής αντικείμενα. Κρεμασμένο ένα έργο του ιδιοκτήτη φτιαγμένο με τα μάγουλα μιας συναγρίδας!
Φωτογραφίες, έργα… όλα θραύσματα ζωής στον βυθό του χρόνου.

Το παραδοσιακό εμπλουτίζει τον μοντέρνο χώρο. Στη μέση του δωματίου, το στρογγυλό μωσαϊκό -λεπτομέρεια παιχνιδιού εν ώρα εργασίας.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο της γνώσης και της δημιουργίας! Το φυσικό φως διαχέεται από παντού στον χώρο εργασίας του ιδιοκτήτη. Η μικρή ξύλινη βαθμίδα κρύβει στο κούφιο της μια μικρή αποθήκη.

Εδώ η προτεραιότητα είναι απόλυτη: Χαλάρωση. Μοντέρνο – παραδοσιακό, παλιό – καινούργιο, έργα τέχνης και πράγματα καθημερινής χρήσης. Λεπτομέρεια: η κρητική καρέκλα.

Μια βιβλιοθήκη για «άμεση αναζήτηση». Κιλίμια φτιαγμένα με το χέρι, εκτός από υπέροχα στολίδια είναι και η απόλαυση της ξυπολυσιάς.

Γνώση και φαντασία και…ιδού το αποτέλεσμα. Το ξύλινο δοκάρι στηρίζεται σε μαρμάρινη βάση. Η κασέλα δεν είναι για να καθόμαστε! Το έλεγαν κι οι παλιές Παριανές: «Τα κορίτσια δεν κάθονται πάνω στην κασέλα, φέρνει ατυχία». Από την κασέλα στο ράφι…τα άτυχα κορίτσια της εποχής! Πάνω στο τζάκι ταξιδεύει ένα καΐκι και όλα τα επιθεωρεί ένα έργο του Αλέξη Κυριτσόπουλου.

«Είμαστε από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα και τη μικρή μας ζωή την περιβάλλει ο ύπνος». Μία από τις κρεβατοκάμαρες του σπιτιού, λιτή, σε ζεστά χρώματα παραπέμπει σε καραβίσια κουκέτα.

Το μοναστηριακό τραπέζι στην κουζίνα, το σημείο συνάντησης του σπιτιού. Γύρω του έργα τέχνης, πίνακες, φωτογραφίες, αντικείμενα, αυτοσχέδια γλυπτά… Τα περβάζια των παραθύρων εκθέτουν μικρές ιστορίες λουσμένες στο φως.

Κουζίνα: εργονομικός σχεδιασμός, απλές λύσεις και διαχρονικά υλικά. Το βιτρό παράθυρο υπογραμμίζει το θολωτό σχήμα του της οροφής.

Στον τοίχο τιτιβίζει η ζωγραφιά του Γιάννη Ζήκα. Σε απόλυτη συνάφεια με το περιβάλλον του απάγκιου χώρου, τα χρωματιστά πουλιά συμπληρώνουν τη θέα στον κήπο.

Εκπαίδευση στην αρμονία

Κείμενο: Δανάη Tal | Φωτογραφίες: Δημήτρης Βρανάς (A.I.F)

Άνεση και απλότητα, μια αδιάσπαστη ενότητα


Κρυμμένος στην ενδοχώρα, απόλυτα αυτόνομος τόπος. Εδώ η άνεση και η απλότητα αποτελούν αδιάσπαστη ενότητα. Η δημιουργική και ευφάνταστη χρήση παραδοσιακών στοιχείων, η ελάχιστη παρέμβαση στη φύση και η προσωπική αισθητική των ενοίκων του σπιτιού συνθέτουν το περιβάλλον του τόπου.

Όταν ξεκινήσαμε, εκείνο το συννεφιασμένο πρωϊνό, το μόνο που ήξερα ήταν ότι πάμε “στο σπίτι του 2ου τεύχους”. Το φως έπεφτε πλάγιο, ήταν πρωί ακόμα και η διαδρομή ήταν ήσυχη. Πήρα να οδηγώ σε ένα στενό δρόμο που ανέβαινε την πλαγιά. Δεξιά και αριστερά, ακριβώς στα όρια, ανθισμένοι νάρθηκες φώτιζαν την πορεία. Ζωντανές φουντίτσες κίτρινου έτοιμες λες να διαχυθούν στον αέρα, μου έδειχναν το δρόμο.
Διασχίζοντας τη μεγάλη πόρτα βρέθηκα σε ένα τοπίο που στην αρχή είχε για κάδρο μια ελιά γλυπτό. Αργότερα θα μάθαινα ότι ο χρόνος τη σμιλεύει για εκατονταετίες. Γρήγορα το κάδρο άνοιξε. Το βλέμμα μου ακολούθησε το αμπέλι που είχε γαντζωθεί στη βόρεια άκρη του κτήματος. Μπροστά μου ο κόλπος της Νάουσας και μετά ορίζοντας ανοιχτός να πλέει το βλέμμα στο αρχιπέλαγος.
Επιτέλους, γύρισα να δω και το σπίτι. Όντως δεν είχα ιδέα. Κανείς δεν μου είχε πει ότι θα αντίκρυζα ένα τέτοιο σκαρί.

Αν κάθε σπίτι βασίζεται σε μια κεντρική ιδέα, η βάση αυτού του σκαριού είναι θεωρητικά απλή: αυτονομία. Κάθε χώρος έχει αυτόνομη πρόσβαση από και προς τα έξω. Το έξω τώρα είναι στην πραγματικότητα ένα δεύτερο σπίτι, εδώ μεταφέρεται η ζωή το καλοκαίρι. Με ελάχιστες παρεμβάσεις οι εξωτερικοί χώροι απλώνονται τριγύρω σαν κατάστρωμα.

Κι όμως στηρίζεται σε θεμέλια! Στην καρδιά του φυσικά η κουζίνα: θολωτή, ευρύχωρη, πέρασμα μα και σταθμός για τους κατοίκους. Τα ανοίγματα της κουζίνας στον απάγκιο χώρο του σπιτιού γίνονται φυσικά κάδρα για τα δέντρα του πίσω κήπου: ένα μικρό κουμ κουάτ και μια νεαρή λεμονιά στέκουν μπροστά στα μάτια μας μαζί με πίνακες, φωτογραφίες και έργα γλυπτικής. Βρίσκομαι σε ένα ζωντανό σπίτι όπου όλα μπερδεύονται ανεπιτήδευτα.
Το βλέμμα μου πιάστηκε στους 6 σταυρούς που έχει κάψει στο εσωτερικό κατώφλι της κουζίνας η αναστάσιμη λαμπάδα από χέρι αποφασισμένο. Ένας σταυρός για κάθε χρόνο του σπιτιού. Κι όμως εδώ τα πράγματα μαρτυράνε πολλές ζωές σε μια.

«Όσα λιγότερα γράψεις τόσο περισσότερες φωτογραφίες θα δημοσιεύσουμε», μου είχε εξηγήσει ο θηριοδαμαστής Χάρης. Μη σας τις στερήσω. Θα δείτε ότι ο Δημήτρης Βρανάς έχει κλείσει στον φακό του την ατμόσφαιρα του σπιτιού.