Αχιλλέας Χρηστίδης

Συνέντευξη: Αυγή Καλογιάννη | Φωτογραφία: Ιωάννα Φυσιλάνη

Θα μπορούσα άνετα να είμαι ζωγράφος μεγάλων επιφανειών

Ο Αχιλλέας Χρηστίδης ξεκίνησε την καριέρα του σαν ζωγράφος εκθέτοντας στην Αθήνα, στην γκαλερί «Μέδουσα» της Μαρίας Δημητριάδη. Έζησε την Πάρο του ‘80, λάτρεψε την κουζίνα της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου και φέτος έρχεται στην Αντίπαρο για την τρίτη του έκθεση στην γκαλερί «αντί» της Μαίρης Χατζάκη από 8/6 έως 3/7.

Γεννηθήκατε στον Πειραιά, σπουδάσατε σκηνογραφία και μουσική αλλά ασχολείστε με τη ζωγραφική και ζείτε στην Αθήνα.
Ο Πειραιάς ήταν πάρα πολύ ωραίος παλιά. Τώρα ξαναγίνεται ωραίος, πολεοδομικά μεταμορφώνεται τελείως, θα λειτουργεί το μετρό, το τραμ… Οι άνθρωποι είναι πιο κεφάτοι, είναι μακριά από τη μιζέρια της κεντρικής Αθήνας αλλά τώρα δεν μπορώ να ξαναγυρίσω εγώ πίσω. Έφυγα όταν ήμουν 25 χρονών, τότε ήταν η περίοδος καταστροφής του Πειραιά, κλείσανε τα μεγάλα καφενεία, τα πάντα κλείσανε.

Η πρώτη σας έκθεση πάντως ήταν στον Πειραιά.
Την πρώτη μου έκθεση την έκανα 18 χρονών στον Πειραιά, στο Δημαρχείο. Μάλιστα ήμουν πολύ έξαλλος τότε, κάναμε κάτι κατασκευές, παίζαμε και μουσική. Μας κλείσαν οι σύμβουλοι στο τέλος ενώ είχαμε νοικιάσει την αίθουσα. Ήταν ένα μικρό σκάνδαλο!

Οπότε από μικρός ζωγραφίζατε.
Δεν ήμουν αυτό που θα λέγαμε ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Είχα ταλέντο αλλά δεν το ασκούσα ιδιαιτέρως για αυτό σκεφτόμουν να πάω στη μουσική που μου άρεσε πολύ και εκείνο το διάστημα που μελετούσα πολύ κλασική μουσική, σταμάτησα τη ζωγραφική. Μετά από 4-5 χρόνια όμως εγκατέλειψα τη μουσική γιατί κατάλαβα ότι η μόνη επαγγελματική διέξοδος θα ήταν να παίζω στα μπουζουξίδικα. Είχα και μια ιδέα με κάτι μικρά πινακάκια κι άρχισα να τα μαστορεύω και βρήκα και μια γκαλερί στην Αθήνα, με πολλή προσπάθεια βέβαια, γιατί στον Πειραιά δεν κατέβαινε κανείς. Η γκαλερί ήταν η «Μέδουσα» της Μαρίας Δημητριάδη. Την πολιορκούσα 6 μήνες, ήταν δύσκολο όμως να την πείσω να κατέβει στον Πειραιά. Τελικά μέσα από μια συγκυρία και χάρη σε ένα φίλο από την Πάρο, τον Νίκο Τζιώτη, κατάφερα και την έφερα στον Πειραιά. Είδε τα έργα μου, της άρεσαν και άρχισε αυτό που θα λέγαμε η πορεία μου στη ζωγραφική. Έκανα δύο εκθέσεις στη «Μέδουσα» που τότε ήταν πολύ σοβαρό μαγαζί. Εκείνη τη δεκαετία η «Μέδουσα» ήταν πάνω, η Μαρία ήταν νέα, είχε πολύ κέφι, μεγάλο δυναμικό, όλοι θέλανε να πάνε εκεί. Μετά άλλαξε κάπως και το διαχειριζόταν από τις Λεύκες. Είχε στήσει διαδικτυακό σύστημα, έβλεπε ακόμα και ποιος έμπαινε στη γκαλερί! Δυστυχώς η Μαρία πέθανε πολύ νέα. Στάθηκε άτυχη η κοπέλα αυτή…

Η σκηνογραφία πότε μπαίνει στο προσκήνιο;
Η σκηνογραφία ήταν άλλοθι πιο πολύ για να πάρω αναβολή απ’ τον Στρατό. Μάλιστα είχαμε συμπαθηθεί με τους ιδιοκτήτες της Σχολής και μου έδιναν τα κλειδιά και πήγαινα και μελέταγα μουσική. Τη σκηνογραφία την τελείωσα απλά επειδή μου ήταν εύκολο και μου άρεσε. Έκανα μάλιστα μαθήματα σχεδίου στους συμμαθητές μου!
Η σκηνογραφία με ενθουσίασε, αντιλαμβανόμουν τον χώρο αμέσως. Μόλις διάβαζα ένα θεατρικό, το έβλεπα αμέσως. Μια ικανότητα που αργότερα έχασα. Έκανα μία απόπειρα να ασχοληθώ επαγγελματικά αλλά απογοητεύτηκα, είχε πολύ χαμαλίκι. Είπα λοιπόν άμα γίνω γνωστός ζωγράφος θα το κάνω αλά Τσαρούχη. Θα έχω τους βοηθούς και θα λέω, «κάντο πράσινο αυτό, κάντο κόκκινο εκείνο». Δεν το βλέπω όμως να γίνεται αυτό, δεν μου αρέσει να διαβάζω θεατρικά πλέον, με κούρασε. Με φρενάρει το κείμενο, πρέπει να δουλεύω πάνω σε γραμμές και δεν μου αρέσει αυτό.

Οι σύγχρονοι εικαστικοί χρησιμοποιούν συχνά εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης ενώ όλο και λιγότεροι νέοι καλλιτέχνες ασχολούνται με τη ζωγραφική με την κυριολεκτική έννοια. Μήπως αυτό είναι το τέλος της ζωγραφικής;
Συμβαίνει αυτό γιατί όλοι έχουν την τάση να απομακρύνονται από ό,τι είναι δύσκολο και η φυσική πορεία είναι προς ό,τι είναι πιο εύκολο, αν το επιτρέπουν βέβαια οι οικονομικές συνθήκες… Δεν ξέρω, θα δείξει η ιστορία. Σίγουρα είναι μια τέχνη που απαιτεί μαστοριά και συνεχή δουλειά. Δεν γίνεται να κάνεις τώρα κάτι και να το ξαναπιάσεις μετά από ένα χρόνο. Πρέπει να είσαι συνέχεια από πάνω, με το πινελάκι σου, με τα χέρια σου έτοιμα, χαλαρά, επιδέξια. Και όποιος το κάνει αυτό λέγεται ζωγράφος, κάνει ζωγραφική. Το άλλο είναι εύκολο. Δεν το περιφρονώ αλλά είναι πιο εύκολο. Η ζωγραφική θέλει αφοσίωση.

Τι σάς εμπνέει κυρίως στη ζωγραφική;
Ούτε αυτό μπορώ να το ξέρω. Η έμπνευση μπορεί να σου έρθει στη γωνιά του δρόμου. Όλα παίζουν ρόλο. Μπορεί να μη βγαίνεις καν από το δωμάτιό σου και να σου έρχεται η έμπνευση.

Στους πίνακές σας το χρώμα έχει σώμα κι οι γραμμές δύναμη. Τι σάς οδήγησε σε αυτή την τεχνική;
Πρώτα απ’όλα αυτή είναι κρίση άλλων. Για μένα είναι απλώς ο ρυθμός που έχω μάθει να δουλεύω! Είναι μια εξωτερική κρίση που εγώ δεν αντιλαμβάνομαι. Θα μπορούσα να σκεφτώ ότι επειδή ήμουν πολύ ατίθασος και είχα και πολλή ενέργεια που έπρεπε κάπως να διοχετευθεί. Με περιόριζε πολύ το άλλο, δεν θα μπορούσα να είμαι μινιατουρίστας ποτέ. Θα μπορούσα όμως να είμαι ζωγράφος μεγάλων επιφανειών πολύ πιο εύκολα. Δουλεύω με πάστα και με σπάτουλα. Ξεκίνησα με πινέλο αλλά ό,τι έχω κάνει τελικά, είναι με σπάτουλα.

Ποια η σχέση σας με την Αντίπαρο; Δουλεύετε στο νησί;
Δουλεύω στην Αθήνα αλλά είμαι και φωτογράφος και φωτογραφίζω, έχω πλήρη εικόνα του νησιού. Έχω αντίληψη του νησιού και πολλές εικόνες για να δουλέψω. Έχω κάνει πολλά τοπία από την Πάρο και την Αντίπαρο.
Στην Πάρο ξεκίνησα να πηγαίνω από όταν ήμουν 20 χρονών. Έκατσα και μια πενταετία δουλεύοντας το καλοκαίρι, τότε δεν πήγαινα στην Αντίπαρο, η Πάρος ήταν αρκετή. Η Αντίπαρος τώρα είναι όπως ήταν παλιά η Πάρος. Οπότε έχει μια χαρά… Είναι λίγο μικρή βέβαια, όταν όμως είσαι πιτσιρικάς είναι τέλεια. Γίνεται χαμός εκεί στον κεντρικό δρόμο και στο κάμπιγκ και στη ντίσκο. Είναι ωραίο μέρος.
Στην Πάρο υπήρχε ένα καταπληκτικό μαγαζί στον Αμπελά που το είχε η Αργυρώ (Μπαρμπαρίγου) με τον άντρα της. Ο λόγος που σταμάτησα να πηγαίνω στην Πάρο ήταν ότι έκλεισε το μαγαζί η Αργυρώ!
Πήγαινα τα τελευταία 10 χρόνια. Γιατί τι αγαπάς σ’ένα νησί; Την παραλία που θα πας, το καφενείο που θα πιεις καφέ και κυρίως το πού και το τι θα φας. Πρέπει να ‘χεις ένα στέκι που να τρως καλά. Άμα βρεις ένα τέτοιο μέρος κολλάς. Αυτό το πρόσφερε η Αργυρώ. Είχε τον κήπο της με τα λαχανικά της εκεί πίσω… Πήγαινα το μεσημέρι και είχε βγάλει ο Νίκος δυο σκορπίνες… τι αριστούργημα! Ομελέτα με κολοκυθάκια σού έκανε από τον κήπο της κι ήταν ένα αριστούργημα.

Το καλοκαίρι θα δούμε την τρίτη ατομική σας έκθεση στην γκαλερί «αντί» στην Αντίπαρο. Ποια θα είναι η κεντρική της ιδέα;
Θα έχει κυρίως σχέδια από την Πάρο, την Αντίπαρο ίσως κι από τη Σαντορίνη. Θα είναι ωραία πάντως το εγγυώμαι!
Μου αρέσει πάρα πολύ η γκαλερί, συνεννοούμαι απόλυτα με τη Μαίρη Χατζάκη, είναι καλός άνθρωπος και αυτό με καλύπτει απόλυτα. Την εμπιστεύομαι και μού είναι πολύ ευχάριστο να πάω να κάνω μια έκθεση εκεί και να μείνω λίγο καιρό στην Αντίπαρο. Να τρώω με τη Μαίρη και να κουβεντιάζω, να πίνω μπύρες και να βλέπω τα κορίτσια να περνούν… Αυτό μου φτάνει.

Καλοκαίρι 2019