Αποχαιρετώντας
τον Κώστα Φοίφα
και τα «ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΛΕΥΚΩΝ»

Το όνομα Κωνσταντίνος προέρχεται από την λατινική λέξη Constantia που σημαίνει σταθερότητα.
Άρα Κώστας = Σταθερός.
Έτσι ήταν ο Κώστας Φοίφας που έφυγε από κοντά μας δύο μέρες πριν τη γιορτή του τον Μάιο που μας πέρασε.


Ο Κώστας ήταν
η προσωποποίηση της σταθερότητας:
Παλιό ή καινούργιο; Παλιό. Παραδοσιακό ή νεωτεριστικό; Παραδοσιακό. Αριστερά ή δεξιά; Αριστερά.

Ήταν και η προσωποποίηση της πίστης. Φίλος πιστός. Πιστός στον υπερθετικό βαθμό. Αγαπούσε τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά. Για τα πρώτα δύο δεν είμαι σίγουρη με ποια σειρά. Αν όμως έβλεπε ότι είχες ανάγκη, ήταν ο καλύτερος φίλος που θα μπορούσες να βρεις.
Ο Κώστας φρόντιζε. Του άρεσε να φροντίζει. Φρόντισε τη θεία του, την κυρία Βιργινία, φρόντισε τη φίλη του τη Σουζάνα, φρόντιζε μέχρι τον θάνατό του, τη φίλη μας την Εύη. Τον εαυτό του μόνο δεν φρόντιζε.
Φρόντιζε όμως και τα ζώα – σκυλιά, γατιά… Κι ο κήπος του στο έμπα των Λευκών ήταν πάντα περιποιημένος και όμορφος γιατί του άρεσε να φροντίζει και τα φυτά.

Ο Κώστας ήταν και καλλιτέχνης, ήταν μάστορας, ήταν τεχνίτης. Ήταν αγγειοπλάστης. Όχι κεραμίστας! Αγγειοπλάστης. Ήξερε τον πηλό και τα μυστικά του. Ήξερε την ιστορία του, τη θεωρία και τις τεχνικές. Μπορούσε να σου μιλήσει για την αρχαία αγγειοπλαστική αλλά και την παραδοσιακή.

Μεγάλωσε στην Αθήνα, τέλειωσε τη σχολή Μαρμαροτεχνίας της Τήνου αλλά διάλεξε να ζήσει στην Πάρο, στις Λεύκες, και να αναλάβει το εργαστήρι του θείων του, Γιάννη Κυδωνιέως, βραβευμένου αγγειοπλάστη και Βιργινίας Κυδωνιέως, αποφοίτου της Σχολής Καλών Τεχνών.
Τα «ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΛΕΥΚΩΝ» ήταν το παλιότερο εργαστήρι αγγειοπλαστικής στην Πάρο με ιστορία πάνω από 70 χρόνια. Όποτε και να πέρναγες από το μαγαζί έβρισκες τον Κώστα με το ραδιόφωνο μόνιμα συντονισμένο στο Δεύτερο, σκυμμένο πάνω σε ένα πιάτο ή ένα βάζο να ζωγραφίζει ψάρια, χταπόδια, καραβάκια, λουλούδια, στάχυα ή κορίτσια να σειούνται στον ρυθμό του ανέμου.

Σταθερός χορηγός του Parola, πάντα με την ίδια διαφήμιση. Με τη γνωστή φωτογραφία, διπλωμένος σχεδόν στα δύο να ζωγραφίζει κάποιο πιάτο. Διάβαζε το περιοδικό ενδελεχώς, ίσως μόνος αυτός από όλους τους φίλους. Η κριτική του αυστηρή αλλά πάντα δίκαιη. Όλο συζητούσαμε για το άρθρο που θα γράφαμε για την ιστορία του εργαστηρίου. Δεν προλάβαμε. Τώρα θα τη διηγείται στον Παράδεισο όπου σίγουρα βρίσκεται, παρέα με τη φίλη του τη Σουζάνα και την αγαπημένη του σκύλα, την Κανέλα…