Στο Ακρωτήριο Κόρακας

Κείμενο: Δημήτρης Νούλης

Βράχια σμιλεμένα από τον αέρα και το νερό

Πρωινό Φλεβάρη με λιακάδα και άπνοια. Στην Πάρο, νησί αγροτικό από καταβολής, έχει αρχίσει και φανερώνεται η Άνοιξη. Κυριαρχεί το πράσινο των νέων σπαρτών στα χωράφια και το γαλάζιο τού πελάγους που κυκλώνει το νησί. Κρύος συνδυασμός λένε οι ειδικοί και οι παραλίες έρημες. Αμά το μαύρο χώμα τής γης και τα βράχια που ξεπετάγονται από μέσα της κρατούν το ίσο.

Ίσως να ‘ναι ο λόγος που διάλεξαν αυτό το μονοπάτι οι φίλοι μας. Φιλόξενοι γαρ κατά το ελληνότροπον θέλουν να μάς ξεναγήσουν στα καλύτερα. Δηλαδή στην απλότητα τής κυκλαδικής γραμμής και την ένταση τού φωτός της. Ένας συνδυασμός που ισορροπεί στην κόψη τής πέτρας. Και τι καλύτερο από το μονοπάτι στο δάσος των βράχων, που οδηγεί στον Φάρο!

Αφήνουμε το αυτοκίνητο στην βάση τού ακρωτηρίου. Εκεί, κάμποσα λουλούδια ανθίζουν ανάμεσα στις πέτρες μα δεν καταφέρνουν να ημερέψουν το τοπίο. Το μονοπάτι και τα πέριξ του έχουν κάτι το πρωτόγονο, που μάς ταξιδεύει σε άλλα συναισθήματα, σε άλλους χρόνους. Όταν ο τρόπος τής φύσης κέρδιζε ακόμα τον σεβασμό και οι σχέσεις μαζί της είχαν την αμεσότητα τής λατρείας.

Βράχια σμιλεμένα από τον αέρα και το νερό, είτε τής βροχής είτε τής θάλασσας κι από τον μεταξύ τους συνδυασμό, που σκάβει την πέτρα δίνοντάς της τα πιο ευφάνταστα σχήματα.
Από κοντά η ποικιλία των χρωμάτων τους είναι εντυπωσιακή. Ίσως επειδή τα πετρώματα εκεί είναι γεμάτα μεταλλεύματα, που λάμπουν κάτω από τον ήλιο. Κι όμως, υπάρχει μια σκληρότητα, μια… αγριάδα. Ίσως κάτι το απόκοσμο!

Κι εκεί που νοιώθεις το “μέτρο” να σ’ εγκαταλείπει και μάλλον περιμένεις ν’ αντικρύσεις έναν τεράστιο κόρακα, βρίσκεσαι μπροστά στην πιο αισιόδοξη αντίθεση: τον ξέξασπρο Φάρο με τον γαλάζιο τρούλο στην κορυφή τού βράχου! Σαν καμαρωτό λοφίο στην άκρη ενός πηληκίου παλιάς κοπής. Κι επανέρχονται τα πράγματα στην ανθρώπινή τους διάσταση. Όπως τότε που ίσχυε ακόμα το σύμφωνο εμπιστοσύνης που είχαμε υπογράψει με την φύση. Αλλά αυτή είναι η ιστορία ενός άλλου μονοπατιού στην ράχη τής Πάρου…