

Ο εκδότης και διευθυντής του περιοδικού ΠΑΡΙΑΝΑ Νίκος Αλιπράντης στη συνάντησή μας τον χειμώνα.



Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΠΑΡΙΑΝΑ και κάποια από τα βιβλία του Νίκου Αλιπράντη.
ΠΑΡΙΑΝΑ
Κείμενο: Αυγή Καλογιάννη
Ένα ταξίδι 44 ετών φτάνει στο τέλος του
Με μία λιτή ανακοίνωση στο 170ο τεύχος, ο ιδιοκτήτης και διευθυντής του περιοδικού ΠΑΡΙΑΝΑ ενημέρωνε τους αναγνώστες του ότι το επόμενο τεύχος θα ήταν το τελευταίο ολοκληρώνοντας έτσι μία επιτυχημένη πορεία 44 ετών.
Με καπετάνιο τον Νίκο Χρ. Αλιπράντη το καραβάκι των «Παριανών» μας ταξίδεψε όλα αυτά τα χρόνια στις θάλασσες της ιστορίας, της παράδοσης, της τέχνης και των γραμμάτων της Πάρου χαρίζοντάς μας γνώση και πνευματική απόλαυση.
Όταν το μακρινό 1979 επισκέφθηκα την Πάρο στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών εκδρομών της τότε Σχολής Ξεναγών πήρα μαζί μου φεύγοντας τον τουριστικό οδηγό «Πάρος – Αντίπαρος» των Αδελφών Θεολόγου και Νίκου Χρ. Αλιπράντη. Τον οδηγό αυτό τον έχω ακόμα και ακόμα ανατρέχω σ’ αυτόν όταν χρειάζομαι κάποιες πληροφορίες για την ιστορία ή τις προσωπικότητες της Πάρου.
Έτσι ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Νίκου Αλιπράντη και πήρα μια γεύση από την προσωπικότητά του. Η σχέση μου με το νησί της Πάρου όμως έμελλε να γίνει βαθύτερη και στενότερη και το ενδιαφέρον μου για την ιστορία και τον πολιτισμό εντονότερο από όταν ξεκίνησε η έκδοση του παρόντος περιοδικού και άρχισα να γράφω κάποια κείμενα σχετικά κυρίως με την ιστορία, την αρχιτεκτονική και την αρχαιολογία της Πάρου αλλά και της Αντιπάρου. Βοηθός μου στη συγγραφή των κείμενων αυτών ήταν συχνά τα ΠΑΡΙΑΝΑ του Νίκου Αλιπράντη.
Είτε το θέμα είχε να κάνει με την αρχιτεκτονική είτε με την ιστορία ήξερα ότι στα ΠΑΡΙΑΝΑ θα εύρισκα πάντα έγκυρη, αξιόπιστη και ολοκληρωμένη πληροφόρηση και όπως γράφει ο συγγραφέας Άγγελος Σινάνης στην ανάρτησή του στο facebook στις 6 Νοεμβρίου 2023, «Κάποια πράγματα νόμιζα ότι θα υπάρχουν για πάντα. Κάποια επιστημονικά περιοδικά πανελλαδικής, και όχι μόνο, εμβέλειας ομοίως». Έτσι κι εγώ νόμιζα ότι τα ΠΑΡΙΑΝΑ θα υπάρχουν για πάντα και ότι κάθε 3 μήνες θα κυκλοφορούσε ένα νέο τεύχος με πάντα ενδιαφέρουσα ύλη που θα το έβρισκα στο σπίτι κάποιου φίλου ή στο μαγαζί κάποιου άλλου. Τόσο πεπεισμένη ήμουν για αυτό, που αμέλησα – ντρέπομαι που το λέω – όλα αυτά τα χρόνια να γίνω συνδρομήτρια στο περιοδικό και να πάρω συνέντευξη από τον εκδότη Νίκο Χρ. Αλιπράντη.
Την είδηση της αναστολής της έκδοσης του περιοδικού μετά από 44 χρόνια, την πληροφορήθηκα από την ανάρτηση αυτή του Σινάνη και πρέπει να ομολογήσω ότι το σοκ ήταν μεγάλο. Μάλιστα τις μέρες εκείνες είχα πάλι στο νου μου να ψάξω τα ΠΑΡΙΑΝΑ για πληροφορίες για την οικία Δημητρακόπουλου. Έτσι λίγο καιρό αργότερα συνάντησα τον κύριο Αλιπράντη ο οποίος με υποχρέωσε δίνοντας μου όχι μόνο το τεύχος που χρειαζόμουν αλλά, με την ευγένεια και την απλότητα που τον χαρακτηρίζει, μου πρόσφερε τα δύο τελευταία τεύχη του περιοδικού αλλά και δύο ακόμη δικά του βιβλία. Συνέντευξη δεν μου παραχώρησε, παραείναι σεμνός για κάτι τέτοιο, μου έδωσε όμως ένα κείμενο στο οποίο, όπως μου είπε, θα έβρισκα όλες τις πληροφορίες που τον αφορούν.
Σταχυολογώ λοιπόν αυτά που εμένα μου φαίνονται ως τα πιο σημαντικά: Έπαινος της Ακαδημίας Αθηνών και Α’ βραβείο της Ένωσης Δημοσιογράφων και Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος 1995 για τα ΠΑΡΙΑΝΑ, αναρίθμητες δημοσιεύσεις επιστημονικών άρθρων και μελετών σε περιοδικά και επετηρίδες όπως αυτή των Κυκλαδικών Μελετών, μέλος επιστημονικών επιτροπών που καταγίνονται με την ιστορία, την ονοματολογία, την γενεαλογία της Ελλάδος και κυρίως των Κυκλάδων. Από τα 50 και βιβλία που έχει συγγράψει αυτό που αξίζει ιδιαίτερης μνείας είναι το καταπληκτικό, κατά τη γνώμη μου, «Χρονολογικό Πανόραμα της Ιστορίας της Πάρου» ένα σύγχρονο Πάριο Χρονικό στο οποίο παρουσιάζονται τα σημαντικότερα γεγονότα της ιστορίας του νησιού από το 5000π.Χ. ως το 1850 μ.Χ.
Ένας πραγματικός εργάτης του λόγου, ένας ακούραστος ερευνητής των αρχείων και των πηγών, ένας βαθιά θρησκευόμενος αλλά ταυτόχρονα λυρικός και ευαίσθητος άνθρωπος είναι ο Νίκος Αλιπράντης, όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τα γραπτά του. Όλο το έργο του αποπνέει την απέραντη αγάπη του για την Πάρο, τη γενέθλια γη, που τον έχει τιμήσει βέβαια σε αρκετές περιπτώσεις και που πρέπει να λογίζεται ως ιδιαίτερα τυχερή για την προσφορά του άξιου αυτού τέκνου της. Και το ερώτημα που γεννιέται στο μυαλό των φίλων του περιοδικού είναι αν τώρα που εκείνος αποσύρεται θα υπάρξει κάποιος να πάρει τη σκυτάλη;