Βιμ Ντρίον

Κείμενο: Αυγή Καλογιάννη | Φωτογραφίες: Ιωάννα Φυσιλάνη

Ένας Παριανός Ολλανδός

Το 2008 οργανώθηκε στο Aegean Center for the Fine Arts, στην Παροικιά μία έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Παριανοί Ολλανδοί / Dutch Artists on Paros”. Από τους πέντε καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην έκθεση αυτή, σίγουρα ο πιο Παριανός είναι ο Wim Drion, όχι μόνο γιατί το έργο του εμπνέεται από το Παριανό τοπίο -φυσικό και ανθρωπογενές-, όχι μόνο γιατί το διαπερνά το φως του Αιγαίου απ’ άκρη σ’ άκρη αλλά γιατί ο Wim Drion με τη γυναίκα του Eva είναι, νομίζω, ενταγμένοι μέσα στην παριανή κοινωνία και την πολιτιστική ζωή του νησιού πολύ περισσότερο από όλους τους αλλοδαπούς καλλιτέχνες που ζουν εδώ.

Μοιράζοντας τον χρόνο ανάμεσα στο Άμστερνταμ και την Πάρο έχουν επιλέξει να ζουν στο Κάστρο, σε ένα όμορφο παλιό σπιτάκι, έχουν φίλους Παριανούς, η Eva μιλάει άψογα ελληνικά, πίνουν το καφεδάκι τους το απόγευμα στο αγαπημένο τους καφενείο στην παραλία μαζί με τους ντόπιους και νιώθουν την Πάρο σαν σπίτι τους. Εδώ ο Wim σχεδιάζει και φωτογραφίζει τα έργα που θα ολοκληρώσει τον χειμώνα στο ατελιέ του ενώ παλιότερα έδινε και μαθήματα ζωγραφικής.

Ο Wim Drion γεννήθηκε στο Voorburg της Ολλανδίας το 1946. Σπούδασε στη Rietveld Academy στο Άμστερνταμ και δίδαξε ως το 2006 στην Ακαδημία Καλών Τεχνών Willem de Kooning στο Ρότερνταμ και ως το 2010 στην Ακαδημία ARTEZ στη Σχολή Αρχιτεκτονικής στο Arnhem. Εκτός από καθηγητής έχει διατελέσει Πρόεδρος της Επιτροπής για τα Πνευματικά Δικαιώματα ενώ μέσα από την Professional Association of Artists (Επαγγελματικό Σωματείο Καλλιτεχνών) έχει προωθήσει την ιδέα της ενοικίασης καλλιτεχνικών έργων σε ιδιώτες για περιορισμένο χρονικό διάστημα ώστε να μπορέσουν όλοι οι άνθρωποι που αγαπούν την τέχνη, αλλά δεν έχουν την οικονομική άνεση ενός συλλέκτη, να απολαύσουν ένα έργο τέχνης στο σαλόνι τους.
Σε συνεργασία με σημαντικούς αρχιτέκτονες έχει διακοσμήσει πολλά δημόσια κτίρια με τοιχογραφίες σε διάφορες τεχνικές κατά παραγγελία της ολλανδικής κυβέρνησης. Τα έργα του βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές και μουσεία της Ολλανδίας όπως το φημισμένο Stedelijk Museum στο Άμστερνταμ. Έκανε την πρώτη του έκθεση σε ηλικία 18 ετών στο Βέλγιο και έκτοτε έχει εκθέσει σε πολλές ομαδικές αλλά και ατομικές εκθέσεις στην Ολλανδία, στο εξωτερικό αλλά και στην Αθήνα, την Πάρο και τη Νάξο.

Ο Wim Drion πρωτοήρθε στην Πάρο με τη γυναίκα του Evα και τα παιδιά τους το 1975 από μια τυχαία επιλογή που σύντομα όμως έγινε συνειδητή. Είχαν φθάσει στον Πειραιά και κοίταζαν τα δρομολόγια των πλοίων για τα νησιά όταν ένας αστυνόμος της, τότε, Τουριστικής Αστυνομίας τους πλησίασε και τους πρότεινε την Πάρο. Τους φάνηκε καλή ιδέα μια που το ταξίδι διαρκούσε μόνο 8-9 ώρες σε σχέση με την Κρήτη που ήθελε 12! «Ήθελα να γνωρίσω την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας, τους ναούς, οτιδήποτε… Η Ελλάδα ήταν στο μυαλό μου και εκείνη την εποχή ήταν και πολύ φτηνή…», θα πει αργότερα στη Δήμητρα Χανιώτη που, για τις ανάγκες της διπλωματικής της εργασίας για την ΑΣΚΤ, κατέγραψε το 2011 όλους -ή σχεδόν όλους- τους εικαστικούς καλλιτέχνες που έδρασαν στην Πάρο από το 1950 και μετά. Και συνεχίζει μιλώντας για το νησί, «Είναι ένα ολόκληρο πακέτο, ο συνδυασμός των ντόπιων με τους ξένους, το μέγεθός του, ούτε μεγάλο ούτε μικρό, κάτι ενδιάμεσο… μπορείς να αγοράσεις ένα βιβλίο, να βρεις μια εφημερίδα, υπάρχουν εκθέσεις, υπάρχει πολιτιστική δραστηριότητα το καλοκαίρι, ένα ωραίο κονσέρτο, οι Αμερικάνικες σχολές…».

Και όπως γράφει η Δήμητρα Χανιώτη στη συνέχεια, «Ένας σημαντικός αριθμός από τους συμμετέχοντες (ΣΣ στην έρευνα) καλλιτέχνες, λόγω της περιστασιακής ή μόνιμης διαμονής τους στο νησί, έχει κλίση προς την παραστατική ζωγραφική με ιμπρεσιονιστική διάθεση λόγω του ιδιαίτερου φωτός, των χρωμάτων και των συνεχόμενων ατμοσφαιρικών αλλαγών». Όλα τα παραπάνω μαζί με την ευαισθησία του Drion για το τοπίο, για τα πράγματα που βλέπουμε καθημερινά αλλά δεν προσέχουμε, όπως οι «Ψαρόπλακες» που αποτέλεσαν τον τίτλο μιας από τις εκθέσεις του, τα καπάκια των υπονόμων, τα δίχτυα των ψαράδων και οι αντανακλάσεις του φωτός πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας αποτελούν πηγή έμπνευσης για το έργο του.