Βίκυ Πρέστον

Συνέντευξη: Αυγή Καλογιάννη

Γίνετε μέρος της αλλαγής που θέλετε

Με καταγωγή από τη Μεγάλη Βρετανία, η Βίκυ Πρέστον ζει εδώ και 30 χρόνια στην Ελλάδα, είκοσι από τα οποία στην Πάρο. Εδώ είναι κυρίως γνωστή ως η εκδότρια του αγγλόφωνου περιοδικού Paros Life & Naxos Life από το 1998 ως το 2013. Τα τελευταία χρόνια δουλεύει εθελοντικά για την ίδρυση και επέκταση του δίγλωσσου Μοντεσσοριανού σχολείου στη Νάουσα και σαν μέλος της ομάδας Ιnnovaros, που προωθεί τη βιώσιμη ανάπτυξη της Πάρου.

Με το αγγλόφωνο περιοδικό Paros Life, (και αργότερα Paros Life & Naxos Life) ήσασταν επί 15 χρόνια η φωνή της διεθνούς κοινότητας στην Παροναξία. Πώς αισθανθήκατε όταν σταματήσατε την έκδοσή του;
Θυμάμαι τη στιγμή που πήρα τελικά την απόφαση να σταματήσω και το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η ανακούφιση. Τα έσοδα από τη διαφήμιση μειώνονταν χρόνο με το χρόνο από όταν άρχισε η κρίση. Έτσι το Paros Life ακολούθησε τη μοίρα των άλλων 250.000 μικρών επιχειρήσεων στην Ελλάδα που καταδικάστηκαν από τις λανθασμένες πολιτικές της «λιτότητας». Όσο για το ότι ήμουν η «φωνή» της διεθνούς κοινότητας του νησιού, πάντα έβλεπα τον εαυτό μου σαν «γέφυρα» ανάμεσα στους Έλληνες και ξένους κατοίκους. Ακόμα νιώθω ότι είναι καθήκον μου να ενημερώνω τους μη ελληνόφωνους κατοίκους του νησιού και ξοδεύω πολύ χρόνο να «ποστάρω» νέα και εκδηλώσεις στην ηλεκτρονική σελίδα της ομάδας Paros Life. Θα ήθελα επί τη ευκαιρία να κάνω έκκληση και σε άλλους να μοιραστούν νέα κι εκδηλώσεις που γνωρίζουν με αναρτήσεις στον χώρο του Paros Life.

Το άρθρο σας στο τελευταίο τεύχος του Paros Life “Come Fly With Me” αφορούσε το νέο αεροδρόμιο της Πάρου. Τι αποκομίσατε από αυτή την έρευνα;
Η συγγραφή αυτού του άρθρου ήταν μια γοητευτική εμπειρία και, ίσως, ένα τέλειο παράδειγμα για ό,τι εξαιρετικό και θαυμάσιο έχει αυτή η χώρα και συνάμα ό,τι απογοητευτικό και δυσλειτουργικό. Θυμάμαι να προσπαθώ να εξακριβώσω το μήκος του παρόντος αεροδιαδρόμου. Είχα περάσει ένα ολόκληρο πρωινό μιλώντας με το Υπουργείο Μεταφορών και τη Διεύθυνση Πολιτικής Αεροπορίας, οι οποίοι με παρέπεμπαν από το ένα γραφείο στο άλλο. Οι διάφοροι αξιωματούχοι με τους οποίους μιλούσα, αρνιόντουσαν να μου δώσουν το όνομά τους και γινόντουσαν καχύποπτοι και ασαφείς μόλις τους έλεγα ότι γράφω ένα άρθρο για το αεροδρόμιο. Τελικά, κι όταν πια ήμουν έτοιμη να πάρω ένα μέτρο και να πάω η ίδια να μετρήσω το μήκος του αεροδιαδρόμου, με κάλεσε ο Αερολιμενάρχης Πάρου, ο οποίος ήταν ευγενικός, ευθύς και ιδιαίτερα εξυπηρετικός για να μου δώσει μια σαφή και κατανοητή απάντηση στην ερώτησή μου που τελικά δεν ήταν και τόσο απλή!
Το άρθρο τελικά γράφτηκε, και σχημάτισα την άποψη ότι τόσο το σχέδιο όσο και το άρθρο ήταν συμβολικά της γενικής κατάστασης πραγμάτων στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, όπου κανείς δεν φαινόταν να εμπιστεύεται πια κανέναν. Πιστεύω με όλη μου την καρδιά ότι η επανάκτηση της εμπιστοσύνης είναι το προαπαιτούμενο για κάθε είδους αλλαγή σ’ αυτή τη χώρα και ότι οι έλληνες πολίτες για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες έχουν την αίσθηση ότι οι εκλεγμένοι άρχοντές τους ενδιαφέρονται πραγματικά να υπηρετήσουν τη χώρα και όχι τη δική τους πολιτική καριέρα.

Παρακολουθήσατε την οικονομική, κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα από την αρχή της μέχρι σήμερα. Ποια είναι η γνώμη σας για τα αίτια και τις επιπτώσεις;
Πιστεύω ότι η κατάσταση έχει πολλαπλά αίτια και επιπτώσεις, τόσο στο εσωτερικό της Ελλάδας όσο και στο εξωτερικό. Θεωρώ ότι ο καθένας από μας πρέπει να επωμιστεί το κομμάτι ευθύνης που του αναλογεί και ότι η κυβέρνηση πρέπει να φέρει εις πέρας το δικό της έργο. Άκουσα πρόσφατα τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα να μιλάει για την αδράνεια της γραφειοκρατίας. Φανταστείτε πόση ενέργεια χρειάζεται για να κάνεις κάποιες αλλαγές στο αδρανές μεγαθήριο της ελληνικής γραφειοκρατίας! Φυσικά δεν πρόκειται να συμβεί μέσα σε μια νύχτα. Αισιοδοξείτε λοιπόν, τολμήστε να ελπίζετε και γίνετε μέρος της αλλαγής που θέλετε να δείτε στον κόσμο.