Το φιλί της ζωής…
και άλλες κυκλαδίτικες ιστορίες
Κείμενο: Δανάη Tal
Έχω να δώ και να μυρίσω το νησί από τον προηγούμενο Σεπτέμβρη. Είμαι παραβάτης και μάλιστα κατά συρροή! Τόσες υποσχέσεις στους φίλους και στα μέρη που αγαπάω εδώ! «Θα ξανάρθω σύντομα»! Όλες μα όλες έπεσαν στο βωμό της καθημερινότητας και του κατεπείγοντος αυτόν τον δύσκολο χειμώνα! Για να μη μιλήσω για τη βροχερή άνοιξη! Ή για το γεγονός ότι κοντέψαμε αυτό το Πάσχα να φάμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα να κάψουμε θερμίδες να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας.
Γι’ αυτό όταν βρέθηκα τελικά στο καράβι του ερχομού ήταν σαν ονειροφαντασία και δεν πολυπίστευα στα μάτια μου. Για το πότε μπήκα, πού κάθισα, τί έκανα, μόνο το ζωντανό θα μπορούσε να σας πει. Ναί, ο Μίστερ Κνίστερ είχε έρθει και αυτή τη φορά μαζί μου. «Χάνονται τέτοιες ευκαιρίες»! μου πέταξε όταν έφτιαχνα τις βαλίτσες με ένα έντονο βλέμμα.
Κι έτσι όταν το πλοίο έδεσε στην Παροικιά και ξεκίνησε πάλι το μικρό σήριαλ της απόβασης, το ζωντανό με τη μυτόγκα του και με την ουρά του μου έδειξε ότι είμαστε σε καλό δρόμο… στη σωστή έξοδο για το γκαράζ του πλοίου.
Πέρα δώθε η ουρά, ακούραστη μέχρι να βρούμε το αυτοκινητάκι μας και μετά όπως βγαίναμε από την κοιλιά του καραβιού, έβγαινε κι αυτή έξω από το παράθυρο, σα σημαιούλα που ανεμίζει τη χαρά που έχει το «φθά-σα-με» όταν τελικά φτάνουμε εκεί που θέλουμε.
Το κούνημα της ουράς λοιπόν, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι…μεταδοτικό: μέχρι να περάσω την Παροικιά και να πάρω την ανηφόρα για τις Λεύκες, πέρα- δώθε, πέρα -δώθε, έδιωξε όλη την κούραση της πόλης και άνοιξε τη σπείρα της χαράς που μπορεί να έχει ο αόριστος με σημασία ενεστώτα: Φθά-σα-με στην Πά-ρο!
Κι έτσι αναψοκοκινισμένοι μπήκαμε στο σπίτι στον Προφήτη Ηλία και μας προϋπάντησαν οι φίλοι. Οι παλιοί και οι καινούριοι. Ο Μίστερ Κνίστερ κατάλαβε αμέσως ότι στο σπίτι δεν ήταν πλέον ο μόνος τετράποδος. Δύο γατάκια αδερφάκια και πολύ καραμπουζικλίδικα, ζούσαν με τους φίλους μας. Κι έτσι η σημαιούλα της χαράς έγινε λάβαρο πολέμου και ο Μίστερ Κνίστερ βρήκε τη φύση του κυνηγώντας με κάθε ευκαιρία τα άμοιρα γατάκια. Για να διαπιστώσει ότι δεν ήταν καθόλου άμοιρα αλλά θαρραλέα και παρόλο που ήταν πιο μεγαλόσωμος και «δυνατός» η μάχη ήταν διαρκής! Μας έδωσε το ζωντανό προμήνυμα πολέμου αλλά πού να πάει το δικό μας το μυαλό ότι ζούμε το τελευταίο ειρηνικό καλοκαίρι στη Λεκάνη της Μεσογείου!
Εμάς ο νούς μας ήταν αλλού: το νησί αστείρευτο, ενδοχώρα, παραλίες, βουνά, λαγκάδια, ένα νησί (η μάλλον δύο: η Πάρος και η Αντίπαρος) όλο κι όλο κι όμως είναι σωστή μικρογραφία του πλανήτη.
Όλα είναι εδώ! Αυτό ήταν στο μυαλό μας. Ότι επιτέλους φτάσαμε στον επίγειο παράδεισο και όλα είναι εδώ. Κι εμείς εδώ γεροί και ζωντανοί!
Αυτή τη φορά δε χάσαμε καιρό. Αμέσως πήραμε το καραβάκι και περάσαμε απέναντι. Στην Αντίπαρο. Βουτιές και γέλια και χαρά και βουλωμένα αυτάκια και οι πατούσες να συνηθίζουν την άμμο και την ξυπολησιά. Βρήκαμε και τον Ωφλίαρο, το πρώτο free press της Αντιπάρου, το διαβάσαμε και πολύ χαρήκαμε με το κέφι των παιδιών να κάνουν τόσο ωραία δουλειά για το νησί τους! Ο Ωφλίαρος λοιπόν δανείστηκε το Φ μάλλον από τους Φοίνικες της Σιδώνας, που όταν πρωτοκατοίκησαν την Αντίπαρο, την είπαν Ωλίαρο!
Τέλος πάντων, όπως και να το λένε το νησί το σίγουρο είναι ότι στην αρχή θα παραπλανηθείτε αλλά περιπλανώμενοι σε αυτό θα αντιληφθείτε την πλάνη σας! Με το που δένει το καραβάκι στο λιμάνι νομίζετε ότι έχετε φτάσει σε ένα τουριστικό μέρος. Κι όμως εδώ δεν είναι όλα τουρισμός.
Οι άνθρωποι ασχολούνται ακόμα με την κτηνοτροφία (200 μαντριά αν το βάζει ο νους σας) και τη γεωργία και έχουν παραδώσει στους νέους φροντίδα και μεράκι για τον τόπο τους. Εδώ, εκτός από το Σπήλαιο, που συγκεντρώνει διεθνές ενδιαφέρον από ό,τι διαβάζω στις απανταχού πηγές του Ίντερνετ, το Δεσποτικό, το μικρό νησάκι που έκαναν στάση οι επισκέπτες της Δήλου, είναι από το 1997 περίπου το νέο στίγμα στον αρχαιολογικό χάρτη του Αιγαίου. Ο αρχαιολόγος κ. Γιάννος Κουράγιος, ακούραστος όπως υπονοεί και το όνομά του, όχι μόνο με τη σκαπάνη του αλλά και με την συστηματική του προσπάθεια να ανασύρει μαζί με τα αξιολογότατα ευρήματα της ανασκαφής και το παγκόσμιο επιστημονικό ενδιαφέρον για την Αρχαία Πρεπέσινθο (Δεσποτικό).
Κρατήστε τη δύση του ηλίου για να επισκεφτείτε τον Υγρότοπο της Ψαραλυκής και αν είστε τυχεροί θα δείτε ΚΑΙ τον κρυπτοτσικνιά τον ερωδιό που βγαίνει στη δύση του ήλιου να κυνηγήσει το φαί του, βατραχάκια κατά προτίμηση. Η θωριά του είναι μαγική κι ας είναι μόλις 45 εκατοστά! Πελαγόμορφος με ερωδισμούς κίτρινου, πορτοκαλί λευκού και ροζ, και το εντυπωσιακό του ράμφος που από μαύρο γίνεται γαλάζιο την περίοδο της αναπαραγωγής. Τόσα και ακόμα περισσότερα μπορείτε να μάθετε και από τους εθελοντές της ΑΛΚΥΟΝΗΣ, ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού στην Πάρο που είναι κέντρο περίθαλψης δηλαδή το καταφύγιο των πληγωμένων πουλιών του νησιού. Σύμφωνα με τον Guardian η Αλκυόνη είναι ένας από τους 10 καλύτερους προορισμούς εθελοντικού τουρισμού στην Ευρώπη!
Όλα είναι εδώ λοιπόν και φυσικά όταν πέσει το βράδυ,το βραδάκι, το βραδακουλάκι που λέει και η φίλη μου η Μυρτώ, στο λιμάνι της Αντιπάρου θα απολαύσετε ωραία ποτά και ευφάνταστα κοκτέιλ και περαντζάδα άφθονη. Διότι το νησί έχει παράδοση και στα κοκτέιλ και δεν αστειεύομαι καθόλου. Όταν τα γευτείτε θα με καταλάβετε. Εμείς πάντως εκτός από τα κοκτέιλ, χορτάσαμε ωραίο και φρέσκο ψαράκι στην πιο παλιά ταβέρνα του νησιού, τον Κάπταιν Πιπίνο φυσικά και πολύ το ευχαριστηθήκαμε.
Το τελευταίο δρομολόγιο για την Πάρο έχει πάντα μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ανάμεσα στο τεχνητό φώς του λιμανιού, που αφήνουμε πίσω μας και της Πούντας, που είναι μια πετριά απόσταση, αναδύεται το φως της μέρας που περάσαμε στην Αντίπαρο. Όχι, δεν είχα πιει πάρα πολλά κοκτέιλ, μια χαρά μονά τα έβλεπα όλα. Αλλά αυτό το φως φωλιασμένο πλέον στο βλέμμα μου έφερε μπροστά μου την Εκάτη, τη φωσφόρα θεά, την πανίσχυρη Κυρά των τριών βασιλείων: ξηράς, ουρανού και θάλασσας. Και αναλογίστηκα πώς αν η κυρία Εκάτη είναι όλα αυτά τότε η Πάρος είναι το απόλυτο βασίλειό της αφού εδώ ο κόσμος είναι πραγματικά τρισυπόστατος, όχι όπως στην Αθήνα που ζούμε πλέον σε μια διάσταση!
Και για του λόγου το αληθές μετά από αρκετές μέρες με βρήκε η σύμπτωση στο παραδοσιακό καφενείο της Νάουσας με τους θεσπέσιους κεφτέδες και τους σπιτικούς μεζέδες. Η σύμπτωση λεγόταν Aegean Diving College. «Τι θα έλεγες να κάναμε μια βουτιά στη Χρυσή Ακτή»; με ρώτησε ο Πέτρος Νικολαϊδης, ιδρυτής της σχολής και εξαιρετικά διάσημος στους κύκλους του.
«Βουτιά με οκτώ κιλά βαρύδια ζωσμένα στη μέση να καταπολεμάνε την άνωση; Και δεν θα πνιγούμε;» τον ρώτησα επιφυλακτικά.
Γέλασε με το ύφος μου και κλείσαμε ραντεβού για την επόμενη μέρα, απογευματάκι, «να δεις και το φως να δύει μέσα στο νερό»!
Πήγα με μεγάλο πετάρισμα στην καρδιά, ανάμικτη αναστάτωση με περιέργεια και φόβο. Στην άκρη της Χρυσής Ακτής ένας χώρος γεμάτος, τί άλλο; μπουκάλες και στολές! Ο Πέτρος μου τα εξήγησε όλα πολύ αναλυτικά: πώς τα πνευμόνια μας είναι ένα αεροφυλάκιο και πώς η ευσταχιανή σάλπιγγα με το torus tiborius εξισορροπεί την πίεση και δεν σπάει το τύμπανό μας όταν είμαστε στο βυθό. Εκτός από τη τεχνική της βουτιάς και το πολύ αναλυτικό δελτίο του ομίλου PADI μου έδωσε να καταλάβω ότι όλα αυτά τα χρόνια έχανα μια διάσταση του τόπου εξίσου σημαντική με αυτή της στεριάς. Και να σου ξανά η θεά Εκάτη να μου κλείνει το μάτι με τα τρία κεφάλια της.
Μετά από τις επαναλαμβανόμενες δοκιμές του εξοπλισμού τελικά βούτηξα και άρχισα να κατεβαίνω ακολουθώντας το κυκλαδίτικο φως να σβήνει. Έσβησα κι εγώ όλες τις απορίες για τα τεχνικά του σπορ και άφησα όλα τα ερωτηματικά μου στην επιφάνεια.
Μαγεύτηκα αμέσως και συνήθισα γρήγορα ότι αναπνέω από ένα σωλήνα. Εντυπωσιάστηκα από τα χρώματα του βυθού και τη σχέση τους με την επιβίωση των κατοίκων του! Ενθουσιάστηκα που κατάφερα να αντιληφθώ ένα σαλάχι να αφήνει την άμμο-κρυψώνα του και με αντάμειψα με ένα ελαφρύ χάδι στην κοιλιά του! Καλοκοίταξα μια σμέρνα με την αναίδεια του πρωτάρη και αντίκρυσα ξανά αστερίες που τόσο πολύ αγαπούσα όταν ήμουν παιδί! Εκεί στην απόλυτη ησυχία με τον υδάτινο όγκο να ενώνεται με το σώμα μου βρήκα μαζί με την κίνηση του ψαριού την απόλυτη αξία της ζωής. Όταν πλέον ανέβηκα στην επιφάνεια λίγο πιο ελαφριά με την άδεια πλέον φιάλη στην πλάτη, με την αναπνοή ελεύθερη ήμουν αναστατωμένη αλλιώς. Ο μόνος που είχε πνιγεί σε αυτή τη βόλτα ήταν ο φόβος. Ευχαρίστησα με ενθουσιασμό τον Πέτρο και πήγα κατευθείαν στη Νάουσα που με περίμεναν οι φίλοι να τους πω τις εντύπωσεις μου. Δεν ήθελα να γίνω κουραστική, θα μπορούσα να τους μιλάω με τις ώρες. Συνόψισα στο πιο ιδιαίτερο αίσθημα που είχα: βαρίδια, φιάλες, σωλήνες και σωληνάκια, τίποτα από όλα αυτά δεν με εμπόδισαν να βιώσω το απόλυτο του αισθήματος να είσαι μέρος της ζωής του πλανήτη. Η Πάρος μου είχε δώσει για ακόμα ένα καλοκαίρι το φιλί της ζωής με απλές και συνοπτικές διαδικασίες.
Εκτός από τη βουτιά το νησί μου επιφύλαξε και άλλες συγκινήσεις. Θα σας διηγηθώ ξεχωριστά την εμπειρία του τρύγου με τον Βασίλη Παντελαίο και την παρέα του στο βουνό -ναι στο βουνό- πάνω από τις Λεύκες σε μια εκατηβόλο πλαγιά ευλογημένη να βγάζει τον καρπό του Διόνυσου.
Όσο τα γράφω αυτά, ο Μίστερ Κνίστερ με κοιτάει στα μάτια. «Γράψε και για τον Ξυλόφουρνο του κυρίου Νίκου με την ωραία μπιφτεκόπιτα. Αυτό κι αν είναι φιλί της ζωής»! Τι να πω κι εγώ για το τυρόψωμο και τα υπέροχα παγωτά; Κάθε φορά που έρχομαι στην Πάρο παίρνω δυο κιλά.
Δεν ξέρω πια τί να πρωτογράψω για αυτό το νησί! Θα ήθελα αυτή τη φορά να μου γράψετε κι εσείς στο info@parola-paros-freepress.gr και φυσικά να ενωθείτε μαζί μας στο φατσοβιβλίο https://www.facebook.com/ParolaFreePress
Περιμένω να διαβάσω για το δικό σας φιλί της ζωής στην Πάρο, είτε είστε περαστικός επισκέπτης, είτε μόνιμος κάτοικος. Είμαι σίγουρη ότι το Parola θα είναι η αφορμή ενός εξαιρετικά φωτεινού και χαρούμενου δικτύου με σημείο αναφοράς την Πάρο, την Αντίπαρο και τους ανθρώπους τους !
ΥΓ. Περιμένω πώς και πώς να έρθω και φέτος με το καλό. Κι όταν το κάνω θα χορέψω ξυπόλητη στη μαρίνα της Νάουσας και θα παίζει ο Παναγιώτης ο Τσεβάς ακορντεόν και θα τραγουδάει η Μάρθα η Φριντζήλα και θα βγαίνει από τα αφτιά μου το κερί και από τη ψυχή μου ο μπαμπούλας. Ναι, ραντεβού στις 2 Αυγούστου!