Σταύρος Νιφλής

Συνέντευξη: Παύλος Μεθενίτης | Φωτογραφία: Νίκος Ζάππας

Η φωτογραφική μηχανή είναι προέκταση του χεριού μου

Ο Σταύρος Νιφλής μπήκε για πρώτη φορά στον σκοτεινό θάλαμο στα δέκα του χρόνια, για να τυπώσει φωτογραφίες του αδελφού του, ερασιτέχνη φωτογράφου, στις γειτονιές του Πειραιά, όπου και μεγάλωσε.

Σήμερα, σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, ο Σταύρος έχει την φωτογραφική μηχανή του μονίμως σε απόσταση χειρός. Με την κάμερά του έχει κατακτήσει την επαγγελματική καταξίωση: τέσσερις φωτογραφίες του εξετέθησαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ως αντιπροσωπευτικές της Ελλάδας. Επίσης, έχει τέσσερα παιδιά και μια καριέρα στην Πάρο, το νησί που αγάπησε, γιατί εδώ βρήκε εκείνη την ατμόσφαιρα της γειτονιάς των παιδικών του χρόνων.

Τί σημαίνει για σας η φωτογραφία;
Η φωτογραφία είναι για μένα ένας τρόπος ζωής. Βλέπω τον κόσμο, την ουσία του, τη ψυχή του, μέσα από μία μηχανή. Αυτό που με ευχαριστεί πάνω απ‘ όλα είναι να βγαίνω για να βρω ωραίες εικόνες, να είμαι σε ένα διαρκές ταξίδι αναζήτησης της ομορφιάς. Με τη φωτογραφία έρχομαι σε επαφή με τη φύση, αλλά και με τον άνθρωπο. Μου αρέσει πολύ η φωτογραφία δρόμου, να καταγράφω την καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Έχω ταξιδέψει στην Αμερική, την Ινδία, την Αφρική…

Στην Πάρο τί φωτογραφίζετε;
Κυρίως τοπία. Κάνω και αρχιτεκτονική φωτογραφία, αλλά επειδή ο βιοπορισμός έχει απαιτήσεις, κάνω ό,τι φωτογράφηση χρειάζεται ο κόσμος σε ένα νησί όπως η Πάρος: γάμους, βαφτίσια…

Μπορεί μια φωτογραφία γάμου να είναι έργο τέχνης;
Όταν φωτογραφίζω γάμους, με αγάπη το κάνω, ποτέ σαν αγγαρεία. Προσπαθώ να μπω μέσα στην ψυχή του άλλου, να καταγράψω τη χαρά του. Για να γίνει αυτό, πρέπει να μπεις στο κλίμα του θέματος, να προσεγγίσεις τις ιδιαιτερότητές του. Κάθε γάμος είναι διαφορετικός, όπως κάθε τοπίο και κάθε άνθρωπος έχει τη δική του ομορφιά. Ναι, μια φωτογραφία γάμου ή βάφτισης μπορεί να είναι ένα έργο τέχνης, γιατί μια καλή στιγμή που θα καταγράψω, μπορεί να αφορά περισσότερους ανθρώπους από τους νεονύμφους που θα την κρεμάσουν στο σαλόνι τους.

Ένας φωτογράφος σηκώνει τη μηχανή του για να τραβήξει – αυτό είναι μια επιθετική ή μια αμυντική ενέργεια;
Μπορεί να ενοχλεί, να μοιάζει με επιθετική ενέργεια, γιατί ο φωτογράφος φαίνεται σαν να σημαδεύει, ενώ η μηχανή μοιάζει με όπλο. Αλλά δεν είναι μια επίθεση – για μένα είναι μια διαδικασία προσέγγισης. Η φωτογραφία σε κάνει πιο ευαίσθητο. Ψάχνεις για το καλό και το σημαντικό γύρω σου, βλέποντας λεπτομέρειες που οι περισσότεροι άνθρωποι παραβλέπουν. Όμως, πρέπει να είσαι όσο πιο αφανής γίνεται, όσο πιο διακριτικός και αθόρυβος μπορείς. Και βέβαια, πάντα σε ετοιμότητα.

Όνειρα και φιλοδοξίες;
Θα ήθελα πολύ να έχω το χρόνο να φωτογραφίζω, μόνο για μένα, τους ανθρώπους και τα τοπία της Πάρου. Αγαπώ πολύ αυτόν τον τόπο, τον γνωρίζω πολύ καλά, το φως του, την ψυχή του. Ξέρω πού θα πάω, τί θα τραβήξω…

Φιλμ ή ψηφιακή φωτογραφία;
Παρόλη την ψηφιακή εξέλιξη των μηχανών, όπου ο καθένας μπορεί ανά πάσα στιγμή να φωτογραφήσει κάτι, μια καλή φωτογραφία δεν βγαίνει κάθε μέρα. Σημασία έχει όχι η μηχανή, αλλά το μάτι του φωτογράφου και η στιγμή, η συγκυρία. Και πάλι, καμιά φορά, το να βλέπεις μια ωραία εικόνα και να μην την τραβάς, έχει κάποιο μεγαλείο. Αν δεν γεμίσει η κάρτα ή το φιλμ της κάμερας, γεμίζει η ψυχή σου…