Πέτρος Καπαρός

Συνέντευξη: Βασίλης Μπόνιος | Φωτογραφία: Σταύρος Νιφλής

Η Πάρος είναι κατά πολλές έννοιες ένας ευλογημένος τόπος

Κύριε Καπαρέ, η Πάρος αποτελεί διεθνή πόλο έλξης για τους λάτρεις του windsurfing και του kite surfing – κάτι που αντικατοπτρίζεται και στη διοργάνωση διεθνών αγώνων στο νησί. Είστε από τους πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας. Ποια είναι η εμπειρία σας από τη συμμετοχή σας σ’ αυτήν;
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια δεν διοργανώνονται τόσο συχνά διεθνείς αγώνες στο νησί. Παλιότερα, με τη βοήθεια του κράτους, ήταν εφικτή η διοργάνωση τέτοιων αγώνων – και αυτό αποτελούσε πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες στο νησί μας, κάτι που ωφελούσε όλους τους επαγγελματίες της Πάρου. Η εμπειρία από τη συμμετοχή μου στη διοργάνωση διεθνών αγώνων μού έχει αποδείξει ότι τα οφέλη για το νησί από τέτοιου είδους ενασχολήσεις είναι τόσο σημαντικά, που πραγματικά θα έπρεπε να κυνηγάμε τέτοιες ευκαιρίες και όχι να τις διώχνουμε σε άλλες χώρες.

Ποιες είναι οι αντικειμενικές δυσκολίες μιας τέτοιας διοργάνωσης και ποιο το όφελος;
Οι δυσκολίες είναι αρκετές. Αρχικά, το πιο δύσκολο είναι να βρεθούν τα χρήματα για τη διοργάνωση. Το κόστος είναι μεγάλο. Παρότι δε σχεδόν πάντα είναι εφικτό να βρεθούν αρκετοί υποστηρικτές – χορηγοί, η γραφειοκρατία και η άγνοια των τοπικών φορέων δημιουργούν εμπόδια και προβλήματα χωρίς λόγο. Κάθε τέτοια διοργάνωση στο παρελθόν μόνο καλές εντυπώσεις και οφέλη για το νησί έχει αφήσει τελικά.

Είστε ένας δραστήριος αθλητής και όχι απλώς ένας επιχειρηματίας που ασχολείται με το windsurfing και το kitesurfing. Τι είναι εκείνο που σας γοητεύει σ’ αυτά τα αθλήματα;
Η επαφή με τη θάλασσα, τον άνεμο και το κύμα, το να γίνεσαι ένα με τη φύση, η ελευθερία που σου προσφέρουν… είναι ανεκτίμητα συναισθήματα. Την ώρα που βρίσκεσαι πάνω στη σανίδα σταματάς να σκέφτεσαι τα όποια προβλήματα της καθημερινότητάς σου. Παράλληλα, είναι και πολύ καλή γυμναστική για όλες τις ηλικίες.

Στα καταστήματά σας δεν περιορίζεστε μόνο στο windsurfing ή το kitesurfing, αλλά διαθέτετε και εξοπλισμό για άλλες θαλάσσιες ή υπαίθριες δραστηριότητες. Ποια άλλα είδη τουρισμού θα θέλατε να αναπτυχθούν στην Πάρο;
Το μεράκι μου για τη θάλασσα με κάνει να ασχολούμαι με οτιδήποτε μπορεί κανείς να κάνει μέσα, έξω ή πάνω της. Έτσι, έχουμε εξοπλισμό για υποβρύχιο ψάρεμα, κανό καγιάκ, σκι, wakeboard, sup κ.ά.
Η Πάρος είναι κατά πολλές έννοιες ένας ευλογημένος τόπος. Τα θαλάσσια σπορ είναι μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι από τις δραστηριότητες τις οποίες μπορεί κανείς να ασκήσει εδώ. Είναι σημάδι των καιρών μας το ότι ο επισκέπτης δεν θέλει πια να ξαπλώνει σε μια παραλία και να απολαμβάνει τον ήλιο με ένα ποτό στο χέρι. Οποιαδήποτε μορφή εναλλακτικού τουρισμού με βρίσκει φανατικό υποστηρικτή και πιστεύω ότι μόνο έτσι θα μεγαλώσει η διάρκεια της τουριστικής σεζόν στο νησί. Είναι κρίμα ένα τόσο όμορφο και ποικιλόμορφο μέρος να βουλιάζει για δύο μήνες το χρόνο και τους υπόλοιπους να γκρινιάζουμε, χωρίς να κάνουμε καμία προσπάθεια ν’ αλλάξει αυτό.

Είστε από τους ανθρώπους που έζησαν αυτό που αποκαλούμε «χρυσή εποχή» της Πάρου. Τι έχει αλλάξει από τότε και πώς αυτό επηρεάζει την εμπορική κίνηση στο νησί;
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η Πάρος τη δεκαετία 1990-2000 βασίστηκε πολύ στην πώληση εξοχικής κατοικίας (οικοδομή) και κατόπιν ως προορισμός Σαββατοκύριακου (γρήγορα πλοία) για τους Αθηναίους. Αυτό μας έκανε να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον τουρίστα του εξωτερικού και κατ’ αυτόν τον τρόπο μειώσαμε τη διάρκεια της σεζόν. Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα αλλάξει σύντομα.

Τι περιμένετε από τον νέο δήμαρχο;
Ένα κέντρο υγείας που να λειτουργεί, το νέο αεροδρόμιο, καθαριότητα στις παραλίες μας όλο το χρόνο… και πολλά άλλα που δεν χρειάζεται να αναφέρουμε, μια που –όπως είπες– είναι ακόμα νέος.

Υπάρχει κάποιο μέρος του κόσμου για το οποίο θα εγκαταλείπατε την Πάρο;
Γεννήθηκα στην Πάρο, στις Λεύκες, στην κουζίνα του σπιτιού μας και όταν ήμουν 3 χρονών οι γονείς μου μετακόμισαν την οικογένεια στην Αθήνα για καλύτερα… Κάποτε, λοιπόν, καθώς μεγάλωνα σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, ερχόταν η γιαγιά μου από την Πάρο, συνήθως το χειμώνα, για επίσκεψη. Μόλις περνάγανε μια–δυο μέρες συνήθιζε να κάθεται στο παράθυρο και να μουρμουράει: «Δεν κάνω εγώ εδώ… δεν κάνω!».
Τότε δεν καταλάβαινα καθόλου τι εννοούσε… Ώσπου κι εγώ με τη σειρά μου ήρθα να ζήσω μόνιμα στην Πάρο… Κάθε φορά που φεύγω από εδώ, έστω και για λίγες μέρες, καταλαβαίνω ότι «δεν κάνω εγώ αλλού… δεν κάνω!».

Αν σας καλούσαν να δώσετε κάποιες συμβουλές ζωής στους νέους, τι θα τους λέγατε;
Να μη φοβούνται να κάνουν λάθη, να προσπαθούν να κάνουν κάτι δημιουργικό κάθε μέρα, να σέβονται και να αγαπάνε τη φύση… και να ξεκολλήσουν από το facebook!