Μαρία Στίνη

Συνέντευξη, Φωτογραφία: Νίκος Ζάππας

Η τέχνη είναι ανάγκη, είναι σαν την ανάσα που όταν σου λείψει πεθαίνεις

Μαγεύτηκα από την ομορφιά και τη γαλήνη που μου προσέφερε αυτός ο τόπος ώστε να μπορώ να εμπνέομαι ως καλλιτέχνης και έτσι έκανα πολλές εκθέσεις με ερεθίσματα κυρίως από τον περιβάλλοντα χώρο, λάδια, ακρυλικά, ακουαρέλες.

Τα τελευταία χρόνια ζείτε και εργάζεστε στο ατελιέ σας στην Πάρο. Ποιο ήταν το κυριότερο συστατικό αυτής της απόφασης;
Στο όμορφο αυτό νησί του Αιγαίου, την Πάρο, ήρθαμε με τον σύζυγο μου Πέτρο πριν αρκετά χρόνια και ριζώσαμε. Πλέον δημότες Πάρου σήμερα. Μαγεύτηκα από την ομορφιά και τη γαλήνη που μου προσέφερε αυτός ο τόπος ώστε να μπορώ να εμπνέομαι ως καλλιτέχνης και έτσι έκανα πολλές εκθέσεις με ερεθίσματα κυρίως από τον περιβάλλοντα χώρο, λάδια, ακρυλικά, ακουαρέλες.
Απέναντι από το πανέμορφο νησί της Αντιπάρου, στην περιοχή Εκκλησίδια, η περιοχή έχει πάρει το όνομα της από της πολλές εκκλησιές (σημερινή ονομασία Γλησίδια). Αντικρίζοντας καθημερινά το υπέροχο ηλιοβασίλεμα καθώς και το βουκολικό τοπίο τριγύρω, δημιουργήσαμε με πολύ κόπο και αγάπη ένα μικρό συγκρότημα κατοικιών με ένα εξωκλήσι στο κέντρο. Πάντοτε ήθελα να ασχοληθώ με τον σχεδιασμό εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, και να που μου δόθηκε η ευκαιρία!
Ένα τάμα ήταν το εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία που με μεγάλη αφοσίωση με την τεχνική “φρέσκο” αγιογράφησα.
Η Παναγία στην κόχη του Ιερού του Ναού της Ζωοδόχου Πηγής  είχε ολοκληρωθεί όταν έφυγα για την Αθήνα. Όταν επέστρεψα πίσω στην Πάρο η εικόνα είχε σβηστεί! Κατάλαβα τότε ότι έπρεπε να την ξαναφτιάξω όπως είναι σήμερα με τη χαρά και τη λύπη (χαρμολύπη) στο βλέμμα της που σε περιβάλλει από όπου και να την αντικρίσεις.
Εξακολουθώ να διατηρώ και το ατελιέ μου στην Αθήνα που την επισκέπτομαι παρακολουθώντας τα εικαστικά δρώμενα που με ενδιαφέρουν πολύ.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείτε στην Πάρο μία έξαρση των καλλιτεχνικών δράσεων. Πολλές θεατρικές ομάδες, εικαστικές δράσεις, και γενικώς  μια αυξανόμενη “δίψα” για τέχνη. Πού αποδίδεται εσείς το φαινόμενο αυτό;
Η τέχνη είναι Ζωή, διότι ενώ το σώμα ζητά τροφή για να διατηρηθεί στη ζωή, εξίσου αναγκαία είναι και η πνευματική τροφή για τον άνθρωπο που ζητά να καλύψει αυτές της ψυχικές αναζητήσεις.

Η Ελλάδα διανύει την 6η χρονιά αυτής της πρωτοφανούς κρίσης. Στα χρόνια αυτά ποιο είναι το σημαντικότερο δίδαγμα που έχουμε αποκομίσει;
Πάντα το λέω και θα το πω ακόμη μια φορά, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! Μοιάζει με το “Φοίνικα” που αναγεννιέται από τις φλόγες του, είναι Αθάνατη!

Ποια συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο καλλιτέχνη;
Η τέχνη είναι ανάγκη, είναι σαν την ανάσα που όταν σου λείψει  πεθαίνεις.

Καλοκαίρι 2016