Αγγέλικα Βαξεβανίδου

Συνέντευξη: Μάρω Βούλγαρη

Οι περιορισμοί απελευθερώνουν!

Η Αγγέλικα Βαξεβανίδου ζει μόνιμα στις Λεύκες κι έχει το εργαστήρι της στο κέντρο του χωριού. Είναι μια ζωγράφος και γλύπτρια που εμφορείται από όλα τα δώρα που σε προικίζει η τέχνη – ταλέντο, αγωνία, ανησυχία, διαρκή αμφισβήτηση, διαρκή αναζήτηση…

Ρομαντικά αποφάσισα να ζήσω στις Λεύκες, μας αφηγείται η Αγγέλικα. Προηγουμένως όμως είχα αποφασίσει να ασχοληθώ ακαδημαϊκά με την τέχνη, να κάνω τις σωστές σπουδές, να είμαι έτοιμη για μεγάλες εκθέσεις, προσκλήσεις, προκλήσεις… Μπήκα λοιπόν με μια συστολή αλλά και με μια ανάγκη να έχω όλα τα εργαλεία. Με έναν όμως περίεργο τρόπο, αυτός εδώ ο χώρος, αυτό το νησί, με έφερε σε έναν τελείως διαφορετικό δρόμο απ’ αυτόν που περίμενα ότι θ’ ακολουθήσω. Άρχισε ο κόσμος να μου ζητάει παραγγελίες κάτι που για μένα στην αρχή ήταν σχεδόν τρομακτικό. Δεν είχα βλέπετε τελειώσει με τις εκκρεμότητες της προσωπικής μου ελεύθερης έκφρασης. Μου πήρε καιρό να το αποδεχτώ, αλλά είδα ότι μπορώ να το κάνω αλλά και να προοδεύσω μέσα από αυτό. Η πορεία λοιπόν αυτή είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ο περιορισμός της παραγγελίας με έβαλε να δουλέψω αλλιώς και να περάσω τα όριά μου. Είναι πολύ παράξενο το συναίσθημα να περνάς από το μεγάλο κοινό της γκαλερί, στο κριτήριο του ενός και μοναδικού πελάτη που σου κάνει την παραγγελία.

Συνέβαινε όμως πάντοτε στην τέχνη. Όλη η τέχνη της Αναγέννησης βασίστηκε στην παραγγελία.
Ακριβώς! Η παραγγελία με ώθησε ν’ ασχοληθώ με πράγματα που ούτε καν μπορούσα να σκεφτώ. Ετοίμασα πίνακες με ελιές για μια βίλα στον Άγιο Δομίνικο ένα θέμα που δεν θα ασχολούμουν ποτέ .΄Ηταν όμως για μένα μια ευκαιρία να εξετάσω την ελληνικότητά μου, κάτι που δεν είχα αγγίξει ως τότε. Δουλεύω πάρα πολύ με ξυλομπογιές και ακουαρέλες. Στους πίνακες όμως αυτούς χρησιμοποίησα ακόμα και φύλλο χρυσού, μια βυζαντινή υπόμνηση που μου βγήκε αυθόρμητα, νιώθοντας την ελιά ως διαχρονικό λατρευτικό αντικείμενο.

Πόσο επιδραστικό είναι το περιβάλλον στη δουλειά ενός καλλιτέχνη;
Σε επίπεδο συνειδητό, η Πάρος, έχει βαριά εισέλθει μέσα στη δουλειά μου, ειδικά μέσα στην καραντίνα. Το τελευταίο διάστημα έκανα μια σειρά έργων που αφορούσαν τη μοναχική μη τουριστική Πάρο, την ξεραΐλα, τη μοναξιά, την ησυχία, αυτό το μεταξύ πραγματικότητας και μη πραγματικότητας, αυτό το παιχνίδι με την απόκοσμη ησυχία. Από τη «στιγμή ένα» όμως που ήρθα στο νησί, η Πάρος με έφερε σε επαφή με μένα και το εσωτερικό μου ταξίδι.

Ποια είναι τελικά τα συστατικά που κάνουν σπουδαίο έναν καλλιτέχνη;
Τι γνώμη έχετε για τους καλλιτέχνες celebrities; Kάποιοι καλλιτέχνες γίνονται σπουδαίοι επειδή ήταν μεγάλα ταλέντα, κάποιοι επειδή αφοσιώθηκαν και δούλεψαν πολύ. Όμως το καλό αποτέλεσμα είναι συνήθως ένα συνδυασμός έφεσης και θέλησης. Χρειαζόμαστε και τους καλλιτέχνες celebrities όπως και τους πραγματικά δημιουργικούς καλλιτέχνες. Οι πρώτοι ανοίγουν μια αγορά. Οι δεύτεροι προχωρούν την τέχνη κάθε φορά ένα βήμα παρακάτω. Είναι ένα παιχνίδι που ξεκινά από τη δομή της κοινωνίας μας και αφορά σίγουρα και την τέχνη. Η τέχνη χρησιμοποιείται και ως κοινωνικό status αλλά αυτό ήταν και θα είναι κομμάτι του κόσμου μας.